2# 4 ZADANIE

„Nie próbuj zmienić duszy, która nie należy do ciebie.”

SAKURA

     Klęczałam i błagałam go o zrozumienie. Prosiłam, płakałam, krzyczałam. W pewnym momencie wyrwałam sobie z głowy kilka włosów, a później prawie zadławiłam się własną śliną. Kiedy odzyskałam oddech ponownie błagałam go o litość.

On był nieugięty, a jego wyraz twarzy przez cały mój występ wyglądał tak samo – skamieniały Kakashi Hatake. Człowiek z żelaznymi zasadami. Nienawidziłam go całym sercem.

     - Proszę cię Kakashi! – mówiłam mu po imieniu, bo nasze więzi zdołały się zacieśnić w Piekle. – Błagam cię…

     - Wstawaj – przemówił w dostojnym tonie. – Wstawaj z tej ziemi.

     - Nie chcę! – odpowiedziałam piskiem. – Nie chcę wstawać z ziemi! Chcę, abyś mnie przepuścił!

     - Wstawaj, Sakura. Tu nie ma miejsca na negocjacje i durne zachcianki.

     - Przepuść mnie – zniżyłam ton głosu, przystawiłam czoło do podłoża i zasłoniłam głowę rękoma.

Byłam zdruzgotana. Itachi przebywał kilkanaście metrów ode mnie, w zasięgu mojej ręki. Już prawie się z nim zobaczyłam. Tak mało brakowało do naszego ponownego spotkania. Czekałam na to, a teraz… Teraz muszę się wycofać.

     - Doskonale wiesz, jakie masz zadanie! Ich działania nie są twoim zmartwieniem! – uniósł się.

     - Tak jest – zrezygnowałam z dziecinnych zagrywek. Porzuciłam pragnienia własnego serca dla dobra całej ludzkości.

     - Masz przestać za nim biegać, zrozumiano? Masz go zostawić w spokoju.

Zmusiłam się do posłuszeństwa, podnosiłam się stopniowo w górę. Próbował ukryć złość i z początku dobrze mu to szło. Do momentu, gdy nasze spojrzenia się spotkały. Moje przepełnione łzami z jego rozwścieczonymi źrenicami.

     - Wiesz, po co przybyłaś do Shoji?

     - Tak – odpowiedziałam cicho, posłusznie odwróciłam się na piętach i ruszyłam zrezygnowana w przeciwnym kierunku. Niestety straciłam całkowitą władzę nad swoim życiem. Stałam się narzędziem w rękach Kakashiego.

     - Nie odwracaj się ode mnie, gdy nie pozwoliłem ci odejść! Doskonale wiesz, że tego nienawidzę!

Niewyobrażalnie wielki napływ bólu serca wygiął moje ciało. Krzyknęłam, gdyż właśnie to pomagało mi podtrzymać zmysły na minimalnych obrotach.

     - Jakie jest twoje zadanie, Sakura?!

     - Zabić… - odzyskiwałam czucie w kończynach, serce zdobyło swobodę, krew na nowo błądziła w żyłach. Przestał wykorzystywać przeciwko mnie swoją władzę. – Zabić… - wzięłam oddech, łzy same ponownie cisnęły się do oczu. – Zabić Mikoto Uchihe.

To poróżni nas do końca życia.

ITACHI

Przez nanosekundę w mojej głowie pojawiła się wątpliwość i dziwne przeczucie. Nie jestem w stanie tego sprecyzować, po prostu zrozumiałem, że mogę popełniać błąd, zabijając TenTen. Ta pewność popełnianego błędu mocno się we mnie zakorzeniła. Zobaczyłem w niej osobę, z którą niegdyś spędzałem mnóstwo czasu. Dziewczynę grającą na moich nerwach, ale jednocześnie pozytywnie nakręcającą moje życie. Właśnie ona połączyła mnie z Sakurą, jej dzikie zachowanie i podloty uświadomiły mi, do kogo moje serce należy.

Nie potrafiłem tego zrobić.

Wycofałem się i przestałem wysysać życie z dziewczyny. Wypuściłem ją. Kroczyłem tyłem, nieustannie patrząc na jej wijącą sylwetkę w embrionalnej pozycji. Ledwo dyszała, ale wciąż żyła. To się dla mnie liczyło.

Przed wątpliwościami doznałem wyjątkowo skomplikowanego uczucia. Jakby Sakura stała blisko mnie. Wyobraziłem sobie jej wyraz twarzy, ten zawód, którego nigdy nie chciałem zobaczyć. Walczyłem o nią, oboje walczyliśmy o swoją miłość. Teraz wszystko niszczyłem.

Jestem idiotą!

Nigdy nie chciałem oglądać jej łez. Nienawidziłem, gdy przez tyle czasu byłem bezradny. Wstąpiłem do Akatsuki ze strachu. Wmawiałem sobie, że pragnę potęgi. Chciałem siły i wciąż będę za nią gonił, jednak najważniejszą pobudką, dla której to uczyniłem byli moi przyjaciele, rodzina i Sakura.

Co się ze mną stało?

Wzrok TenTen, te zapłakane wielkie oczęta skrywające w sobie nienawiść i siłę przypomniały mi o niej. O dziewczynie, która mimo wielu przeciwności losu trwała w akcji. Nie mówię, że wychodziło jej to idealnie, często miewała huśtawki nastroju, czasami przypominała mi głupca bądź niezrównoważoną psychicznie dziewczynę, ale jej wola walki pomogła nam wiele razy. Praktycznie ta wola walki oddała mi życie. Sprzeciwiała się każdemu, walczyła do samego końca, choć często powątpiewała w swoją pamięć. Nigdy jednak nie zwątpiła w naszą miłość i właśnie to, że jej nie pomogłem skazało ją na cierpienie, a teraz, gdy mam możliwość do zamiany ról czynię coś zupełnie odwrotnego.

Jestem zagubiony.

SAKURA

Zbliżała się ciemność, wszyscy wojownicy byli w terenie. Zaaferowani pojawieniem się Akatsuki w mieście skupili całą swoją uwagę na nich. Zapomnieli o Mikoto. Kobiecie, która objęła fotel burmistrza po zniszczeniu większej połowy miasta. Mikoto była odpowiednią osobą na to stanowisko. Godna zaufania, z wielkim potencjałem, nienaganną postawą. Matka mojego ukochanego.

Uchyliłam drzwi, wciąż miałam wątpliwości. Dostałam się do Shoji, zdobyłam zaufanie, aby teraz rozerwać je na kawałki. Pies na uwięzi – tym właśnie byłam. Kakashi miał mnie w garści. Po wyjściu z Piekła wzrosła moja siła i co mi to dało? Cała jestem w rękach Hatake. Kontroluje mnie, wydaje mi rozkazy.

Pies na łańcuchu, na uwięzi, ubezwłasnowolniony.

Zdejmuje mi kaganiec, gdy tylko najdzie go taka ochota.

     - Wejdź – zadrżałam na dźwięk jej nieskazitelnego głosu. Była taka spokojna. – Czekałam na ciebie.

Czekała? Wiedziała, z jaką misją przychodzę? Zdawałam sobie sprawę z jej możliwości, w końcu posiadała bardzo rzadki dar. Dlaczego więc nie uciekła? Być może zasadziła na mnie pułapkę?

Weszłam do środka. Nonszalanckim krokiem podeszłam do jej biurka. Zachowywałam się naturalnie, na tyle na ile potrafiłam. Trzymałam ręce w kieszeni i nisko spuszczoną głowę. Szanowałam ją. Pomogła nam w wielkich sprawach, kiedyś była cudownym wsparciem.

     - Jak chcesz to zrobić? – okręciła się na krześle w moim kierunku. Zaglądała głęboko w moje źrenice. Prawie tak dobrze jak Kakashi. – Znasz moje umiejętności.

     - Ja… - nie chciałam tego zrobić. Przyszłam, bo próbowałam zdobyć na czasie i miałam nadzieję, że znajdzie się kilka osób, które efektywnie mnie powstrzymają.

     - Spokojnie. Każdy ma swoje przeznaczenie.

     - Przepraszam. – Po policzku spłynęła jedna łza. Jedna jedyna, która przekazywała więcej niż tysiąc słów.

     - Spokojnie – podeszła do mnie. Dłonią starła łzę. – Nie obawiaj się.

Rozmawiała ze mną jak z małym dzieckiem. Przez ten moment poczułam się kochana, tak jak nigdy nie byłam w stanie poczuć się przy mojej matce. Wiecznie krzyczała, próbowała mnie zmienić i kształtować na swoje upodobanie. Mikoto była inna. Traktowała mnie z szacunkiem nawet w chwili, gdy przyszłam ją zgładzić.

     - Czego się boisz? – zadała trudne pytanie.

     - Wszystko się popieprzyło – uciekłam wzrokiem – i nie umiem tego naprawić. Nie wiem, co się stało, ale nie takie powinno być zakończenie. Zasługujemy na happy end.

     - Jakbym słyszała Tsutomu – zachichotała, ale szybko spoważniała. - Nie martw się o Itachiego.

Itachi Uchiha, mężczyzna mojego życia, to on powinien tutaj być i mnie powstrzymać. Powinien powstrzymać Hatake przed kontrolą mojego ciała, a mimo tego zabawia się teraz z TenTen.

TenTen…

Zrobiłam krok do tyłu i z zaskoczeniem spojrzałam na Mikoto. Ona wciąż żyła. Wyczuwałam jej czakre.

     - Wciąż jest nadzieja – szepnęłam z uśmiechem na twarzy. Pierwszy raz od bardzo dawna zdobyłam się na szczery uśmiech. – Ona żyje.

Zasmucona Mikoto potrzęsła delikatnie głową.

     - Co nie? – spytałam otwarcie.

     - Musisz to zrobić.

     - Co?! – zaśmiałam się przed łzy. Wariowałam. Mój umysł nadawał na niekontrolowanych falach jak zepsute radio w samochodzie. – Nie zrobię tego.

     - Zginiesz.

W pomieszczeniu obniżyła się temperatura, aż oblazła mnie gęsia skórka. Zbliżał się.

Nie zrobię tego… Nie zrobię…

ITACHI

     - Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – Kisame pojawił się obok mnie. Przeciwnicy, z którymi przyszło mu wcześniej walczyć zaopiekowali się TenTen.

Nie odpowiedziałem, bo nic racjonalnego nie przychodziło mi do głowy. Zwątpiłem i do tego czasu nie ułożyłem żadnego planu działania. Pierwszy raz w życiu moje myśli rozpadły się jak domek z kart.

     - Wycofujemy się z Shoji – próbowałem zaprzestać tej rzezi i miałem nadzieję, że Kisame nie zrozumie moich prawdziwych intencji. – Zostawimy to Konan.

     - Teraz, gdy tu jesteśmy chcesz się wycofać? Chociaż ich zabijmy i…

     - Wycofujemy się! – Nigdy wcześniej nie uniosłem głosu przy Kisame. Traciłem panowanie.

Koniec zabandażowanego miecza dotknął mojej brody. Zerknąłem na niego kątem oka. Pociłem się, wiedziałem, że ubranie przesiąka potem, ale mimo tego nie drgnąłem. Nawet z czoła zaczęły spływać krople. Co się ze mną stało?

     - Najpierw ich zabijemy – podbił piłeczkę. – Później wracamy.

Cholera jasna! Bluzgałem w myślach, kląłem jak stary szewc. Przez nadgorliwego Kisame, bądź moją słabą grę aktorską spaliłem swoją przykrywkę. Wiedziałem, że moja współpraca z Akatsuki dobiegła końca. Zostanę zbiegiem.

SAKURA

Przyglądałam się jego zimnej postawie. Gardził mną. Jego podopieczna właśnie wbiła mu kolec w serce. Świadomie dokonałam wyboru i nie miałam zamiaru tak łatwo z niego zrezygnować. Zacisnął mocniej pięść, moje serce zakuło, załomotało, zwalniało.  

     - Nie zrobię tego! – upierałam się przy swoim. – Mikoto proszę cię – traciłam oddech. – U… u… uciekaj.

     - Do końca nie rozumiem, jak można być tak mocno popieprzoną jak ty? – zacisnęłam zęby, ale i tak się oplułam. Doznałam dziwnego ślinotoku. – Zgodziłaś się na wykonanie tego zadania, a teraz odmawiasz? Walczysz, choć jedynie zadajesz sobie ból?

     - Pieprz się Hatake. Wolę wrócić do Piekła, niż dalej wykonywać twoje durne zadania.

     - Wiesz, co? – spotęgował ból. Mgła kradła mi wzrok. – Wszystko da się zrobić.

     - Przestań. -  Niepotrzebnie się wtrącała. – Pozwól mi z nią porozmawiać. Wytłumaczę jej.

Odpuścił i zostawił mnie w rękach Mikoto. Bez zbędnych słów przestał mnie katować. Dlaczego ona tak bardzo pragnie umrzeć? Co z nią jest nie tak?

     - Boję się śmierci – położyła ręce na moich barkach. – Każdego dnia, kiedy myślę o niej przeszywa mnie coraz większy strach. Nie chcę umierać.

     - To, dlaczego nie uciekasz? – wycieńczona ledwo wypowiadałam słowa. Kakashi skutecznie wysysał ze mnie życie.

     - Dorosły człowiek musi podejmować czasami trudne decyzje i chociaż nam nie odpowiadają, wciąż przy nich trwamy, bo tak trzeba.

     - Ale dlaczego mam cię zabić? – pobłądziła wzrokiem.

Zrozumiałam, że jest coś, czego nie rozumiem. Tak, jakby ta dwójka ze sobą współpracowała. Czy to możliwe, aby Kakashi i Mikoto mieli wspólne tajemnice?