AKT II + PROLOG

A co to? No nic. Kira nie wytrzymała przerwy z Agonią i postanowiła was nakarmić początkiem nowej serii. Planowałam jednopartówki, kilka napisałam, przygotowałam serię z retrospekcją, przegrała. Nic nie równa się z moją wielką improwizacją, która zaczyna się właśnie teraz. Nie dość, że chwyciła mnie jakaś dziwna aura na starocie muzyczne (ah, ta utęskniona młodość), dodatkowo postanowiłam dalej cisnąć z koksem. Jednak ten blog powstał właśnie po to, aby dzielić się z wami moją "dziwną" twórczością, nie? :) 

Pamiętajcie... Odchodzę od kanonu, aczkolwiek zapowiadam, że... Trochę wam namieszam w głowach i zmiksuję kilka gatunków. A jakby miało być inaczej? Eksperyment czas wznowić. 

Miłego czytania! :P

ITACHI

„Na szczycie”

     Trzysta sześćdziesiąt pięć dni. 3 – 6 – 5. Osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt godzin. 8 – 7 – 6 – 0. Odliczam, choć zastanawiam się czy czas ma dla mnie znaczenie. Nie zamierzam wracać do domu. Całkowicie zagubiłem cel. Czy pamiętam Sakurę? Wiem, że na samą myśl o niej, coś we mnie drży, ale nie jestem w stanie tego sprecyzować. Po prostu sentyment gdzieś tam wewnątrz mnie przemawia, jednak pokrótce zanika.

Jaki jest powód mojej teraźniejszej egzystencji? Kiedyś utrzymywałem Akatsuki z dala od rodziny i przyjaciół, teraz zdobywam moc.

     - Ja się tym zajmę, Kisame. Sprawdź teren.

Zniknął. Nie odpowiedział, bo nigdy nie przeciwstawiał się moim rozkazom. Doskonale wiedział, że każda dyskusja działała negatywnie na naszą misję. Pozostawał, więc posłuszny.

Przy ścianie siedziało dziecko. Jego ubranko było pokryte krwią matki, która leżała obok niego. Ciało kobiety zmieniło odcień, zabarwiło się na fioletowo. Leżała tak martwa od kilku minut, a szkoda, bo gdyby tylko zdecydowała oddać kamień, mogłaby przeżyć. Tak to już jest ze stróżami…

Błyskawicznie przemieściłem się do chłopaka. Patrzyłem mu głęboko w oczy, czułem spokojny oddech odbijający się o moją rękę przystawioną blisko jego twarzy. Nie przeraził się. Wiedział, kim jestem. Jego wielkie brązowe oczęta pokazały mi sedno małej duszy. Miał w sobie kamień. Kryształ, który zintegrowany z systemem krwionośnym stanowi największe niebezpieczeństwo. Gdyby moc została uwolniona, zginęłoby miliony ludzi. Właśnie, dlatego jest nam niezbędny.

     - Twoja dusza spłonie w piekle.

     - Najpierw twoja, dzieciaku.

Zamrugał i cierpliwie czekał na śmierć. Jak na małe dziecko, któremu przed chwilą zabiłem matkę, wykazał się niezwykłą męskością i odwagą. Duma urodzonego wojownika. Osoby, której pisane jest poprowadzenie Armii Boga. Niestety. Nigdy na to nie pozwolimy.

Wyzwoliłem chakrę, przytknąłem dwa palce do czoła. Płomienie szybko spaliły skórę, po czym zlikwidowały czaszkę. Krew trysnęła i moim oczom ukazała się błyskotka. Złapałem almandyn w palce, po czym podrzuciłem go w górę. Ciało dzieciaka bezwładnie upadło na podłogę. Starałem się załatwić go błyskawicznie, aby nie cierpiał. Nie jego wina, że Bóg zesłał mu taki los.

Zło musi pochłonąć tę planetę. Ludzie zatopili się w jeziorze egoizmu. Nie ma odwrotu. Zgładzimy słabe jednostki i sami rozpoczniemy nową, lepszą erę ludzkości. Do tego czasu zdobędę wystarczająco siły, aby być jednym z władców.

Złapałem kamień. Odczułem powiew wiatru, jaki nie miał prawa bytu. Zerknąłem w prawo, ale nie odwróciłem głowy. Wyczułem przeciwnika i się nie myliłem. Trójzębna kosa przeszła na wylot przez moje ciało. Tchórze zaatakowali od tyłu.

     - Co tu robicie? To nie wasz rewir.

     - Ten dzieciak jest nasz – Kakuzu wiecznie gonił za pieniędzmi. – Jego głowa jest wartościowa.

     - Jak chcesz – odrzekłem ze słyszalną kpiną w głosie.

Moje ciało zmieniło się w stado kruków.

Przeniknąłem za plecy Hidana, sięgnąłem po Tanto i jednym płynnym ruchem odciąłem mu głowę.

     - Ej, co robisz idioto?

     - Nawet nie wiesz od jak dawna pragnąłem to zrobić.

Razem z Kakuzu podeszliśmy do sprawy wyjątkowo łagodnie.

     - Choć tu gnoju, a przegryzę ci aortę – uśmiałem się i schowałem Tanto za pas.

Tanto, krótki miecz bez zakończenia, przypomina złamaną w pół katanę. Idealny do takich sytuacji. Nigdy nie byłem jego zwolennikiem, jednak na ostatniej misji zabrałem go dziwakowi. Zaimponował mi, bo był dość trudnym przeciwnikiem.

     - Daj mu trochę pocierpieć – stwierdziłem.

     - Z chęcią, ale czas nagli. Musimy znaleźć wszystkie kamienie przed Sylwestrem.

     - To ty nas zwalniasz, bo wiecznie biegamy do miejsc skupu! Oddaj mi ciało idioto! Słyszysz, co powiedziałem?!

     - Jak to się skończy zabiję cię. – Kakuzu zwracał uwagę wyłącznie na ciało dzieciaka.

     - Jakbyś dał radę!

     - Dlaczego trafił mi się głupek?

     - Dobrze wiesz, dlaczego.

Machnąłem ręką i odszedłem. Zostawiłem ich z łupem. Czas wyruszyć dalej w drogę.

SAKURA

„Dokąd tak biegniesz?”

     Minęłam znak zapraszający do miasta Shoji. Wróciłam do domu po roku czasu. Do miejsca, gdzie pewnie nie czeka na mnie nic. Przyjaciele najprawdopodobniej rozjechali się do szkół, zapomnieli o mnie. Nie pożegnałam się, urwałam kontakt. Pozwoliłam pochłonąć się przez ogień.

Idąc przed siebie bacznie obserwowałam ulice. Były puste. Przez dziesięć minut nie zobaczyłam, ani jednej żywej duszy, choć na zegarku wskazówki pokazywały osiemnastą. Światła latarni zanikały we mgle. Miałam wrażenie, że trafiłam do miasta widmo.

Chichot przypominający dziecko poprzedził głośne kroki, jakby szpilki uderzały o beton. Przypomniały mi przeszłość. Chwilę, gdy byłam bezbronna.

Przechyliłam się delikatnie w tył, nie odrywając nóg od podłoża. Mała postać przemknęła przede mną. Jej intencje były oczywiste. Specjalnie włożyłam ręce do kieszeni, aby okazać swoją obojętność. Ruszyłam przed siebie. Stwór podbiegł od tyłu, podskoczył, więc się schyliłam. Ponownie uniknęłam słabego ataku. Postać zaryczała, jak pies ze wścieklizną i zniknęła we mgle. Znudzona pokręciłam głową. Wyczuwałam jego energię, nie dorównywała mi do pięt.

Zrobiłam krok do przodu, ale zatrzymałam nogę w powietrzu. Zmarszczyłam czoło i pokręciłam nosem. Wyczułam swąd palonych ciał. Bardzo dobrze znałam ten ostry, skręcający kiszki zapach. U Kakashiego był normalnością, jak tlen wdychany na Ziemi.

Powietrze zrobiło się gęstsze. Wyczułam zapach gazu. Uśmiechnęłam się i odskoczyłam. Ogień zawładnął otoczeniem. Opadłam na nogi, delikatnie przykucnęłam. Wyczułam cudzą obecność za swoimi plecami. Wyciągnęłam rękę z kieszeni i łokciem zaatakowałam przeciwnika, zanim zdołał zastosować na mnie dźwignie. Jęknął, ale atakował dalej. Blokowałam wszelkie ciosy, próbując dostrzec twarz skrytą pod czarną kominiarką.

Co się stało w Shoji?

     - Ha! Mam cię! – straciłam władzę na własnym ciałem. Ostrze nieznajomego znalazło się przy moim gardle.

     - Technika cienia?

     - Sakura? – Dziewczyna odsłoniła twarz.

     - Ino?!

Technika przestała działać. Obok mnie pojawił się Shikamaru, chłopak niezwykle bystry, ale leniwy. Słyszałam o nim, choć nigdy w szkole nie zamieniłam z nim słowa. Należał do elity.

     - Wybacz. Musieliśmy sprawdzić, kim jesteś.

     - Co tu się dzieje? – przyglądałam się im ze zdziwieniem.

     - Od twojego zniknięcia bardzo dużo się zmieniło. Mrok przejmuję kontrolę nad Shoji, przegrywamy. – Shikamaru wprowadzał mnie do tematu. – Brakuje nam ludzi, aby się bronić. W ciągu dwóch miesięcy zginęło ponad pięćset osób.

Mrok przejmuję kontrolę nad Shoji? O czym oni mówią? Mimo, że chciałam poznać szczegóły, wolałam poznać odpowiedź na inne pytanie.

     - A chłopaki? Hinata?

     - Wyjechali.

Warczenie opanowało przyprawiającą o ciarki ciszę. Shikamaru automatycznie przybrał gardę, a Ino ponownie włożyła kominiarkę na głowę.

     - Pomożesz nam? – poczułam dłoń na barku.

Asuma. Mężczyzna ze sterczącymi czarnymi włosami i kozią bródką z pejsami. Nauczyciel od matematyki. Człowiek, który odpowiadał za edukację Shikamaru. Pamiętam, że to właśnie dzięki niemu Shika uzyskał pierwsze miejsce w międzynarodowym konkursie. Ucieszył mnie jego widok.

Skinęłam głową.

Czas przywrócić w Shoji jasność.