23# PRAWDA CZ. II

ZMIANA POSTACI – ITACHI

     Wiem, gdzie jesteś. Czuję to w sobie. Moje serce przyciąga mnie ku tobie, jakby brnęło w kierunku wyznaczonym przez nawigację. Nie mogłem się mylić, a nawet jeśli musiałem postawić wszystko na jedną kartę. Zastanawiałem się teraz czy gdybym mógł cofnąć czas i wiedziałbym o konsekwencjach naszego związku, czy zaryzykowałbym swoim życiem dla Sakury. Przez ani jedną chwilę się nie zawahałem. Doskonale wiedziałem, że każda spędzona z nią sekunda jest cenniejsza, niż dożycie spokojnej starości. Nie byłbym szczęśliwy, gdybym jej nie miał.

     - Biegnij! Dawaj! – obejrzałem się przez ramię, widząc wiernie podążającego moim tropem Sasuke.

Bratnia dusza gotowa do poświęceń. Mam nadzieję, że pewnego dnia mu się za wszystko odwdzięczę. Pamiętam dzień jego narodzin, w którym odczułem złość. Bałem się, że przez niego stracę zainteresowanie rodziców, odejdę gdzieś na dalszy plan. Tak się nie stało. Sasuke, choć był arogancki, niekiedy głupi i uparty, to zawsze był moim najlepszym przyjacielem. Teraźniejsze komplikacje jedynie umocniły naszą więź.

     - Czekaj! – chwycił mnie za rękę.

W jego źrenicach ujrzałem odbicie zwisających na gałęziach wisielców. Rozwarłem delikatnie usta. Ten widok zaparł mi dech w piersiach.

- Samobójcy Aokigahary -

     - Zbliżamy się. Jesteśmy blisko. Czuję to. – Nie mogłem oderwać wzroku od jego oczu. W pewnym sensie, wciąż łudziłem się, że to omamy. – Wiesz, gdzie cię przetrzymywała? – zerknął na mnie. Skąd czerpał tyle odwagi?

     - Wiem – przytaknąłem dodatkowo głową, aby podkreślić swoją pewność. – Myślę, że wiem – poprawiłem się i wzruszyłem ramionami, bo ufałem swojemu przeczuciu.

     - Oni was poprowadzą – zmarszczyłem czoło, gdy zauważyłem, jak Sasuke wychyla głowę zza moją sylwetkę.

Teraz dostrzegłem na jego twarzy strach, bo bardzo szybko zbladł. Zerknąłem przez ramię i ulżyło mi, gdy zobaczyłem znajomego, można powiedzieć – przyjaciela.

     - Hatake? Co tutaj robisz?

     - Pozwólcie im się prowadzić – spojrzał w górę i uderzył laską w podłoże. Spowodował potężne trzęsienie ziemi. – Wybudźcie się ze snu wiecznego, aby ich poprowadzić. Nakazuje wam wskazać im drogę.

Przełykając ciężko ślinę, zdecydowałem się zerknąć w górę. Liny, na których zwisały bezwładne, wysuszone z życia ciała zaczęły pękać. Nie musieliśmy długo czekać na moment przebudzenia.

     - Dlaczego nam pomagasz?

     - Chcesz dostać odpowiedź czy ją uratować?

     - Drugi raz się wykręcasz, tym sposobem.

Ciała zderzyły się z ziemią, wydając przy tym dźwięk charakterystyczny przy łamaniu kości. Wzdrygnąłem się, ale po chwili opanowałem obrzydzenie. Musiałem być silny i opanowany. Dla niej…

     - Nie traćmy czasu. – Sasuke ponownie mnie zaskoczył. Musiałem przyznać, że stał się prawdziwym mężczyzną. Lepszym człowiekiem ode mnie.

Zerknąłem na martwe ciała unoszące się z podłoża, niczym marionetki. Ich ręce unosiły się w górę, wskazując nam drogę.

     - Jesteście blisko. Biegnijcie – uśmiechnąłem się do Hatake, jakbym chciał tym skromnym gestem podziękować za uratowanie życia.

     - Dziękuje – wstrzymałem na chwilę powietrze, bo sam nie byłem pewien słowa, które chcę wypowiedzieć. – Przyjacielu.

Pobiegłem za bratem lekko oszołomiony swoim zachowaniem. Nazwałem właśnie przyjacielem mrocznego kosiarza. Naprawdę zwariowałem przez ten czas. Natłok nieoczekiwanych zdarzeń zrobił z mojego mózgu papkę, bo i ja i najwidoczniej on, nie spodziewał się takiego posunięcia z mojej strony.

     - Kto to był? – Sasuke dotrzymywał tempa. Przeskoczył przez wiatrołom i dorównał mi kroku.

     - Nie teraz. Kiedyś ci opowiem – schyliłem się pod gałęzią. – Teraz zajmijmy się ważniejszymi sprawami.

Mijaliśmy truposzy, jakby byli zwykłymi znakami poustawianymi przy drodze. Co prawda odczuwałem pewien dyskomfort, ale widziałem już tyle rzeczy, że chyba nic nie rozłoży mnie na łopatki.

     - Słyszysz? – Sasuke zatrzymał się na grubej gałęzi, przykucnął.

Faktycznie usłyszeliśmy głosy dochodzące z oddali. Zmartwiło mnie, gdy nie rozpoznawałem w nich Sakury.

     - Nic jej nie jest – kontynuował. Dzięki gałęzi miał lepszy widok. – Widzę Sasoriego i tę babę. Chyba się kłócą.

     - Czyli czas złagodzić spór.

     - Czekaj! – Sasuke uniósł delikatnie głos, po czym zeskoczył z gałęzi. – Sasori jest po naszej stronie?

     - Sasori? – próbowałem znaleźć racjonalną odpowiedź. – Nie mam pojęcia.

     - Dzięki za szczerość. To lecimy – zrobił kilka kroków do przodu, ale przystanął przy jednym z truposzy, który nieustannie wskazywał nam drogę. – Dzięki – poklepał go w bark.

Zaśmiałem się pod nosem, bo spodziewałbym się tego po Naruto, ale nie po moim bracie. Musiał odzyskiwać, albo zdobywać dziwne poczucie humoru, które w gruncie rzeczy na mnie zadziałało. Rozładował napięcie, jakie nagromadziło się w moim wnętrzu.

Zakradaliśmy się do nich, będąc niezwykle ostrożni. Byli pochłonięci dyskusją, więc nawet nie zwrócili na nas uwagi.

     - Wystarczy tej gadki – moje spojrzenie skrzyżowało się z Sasorim. Dziewczyna przymierzała się do ataku. – Czas sfinalizować mój plan.

Bez zastanowienia ruszyłem na ratunek ukochanej. Sasori, widząc mój ruch zaczął się śmiać, co delikatnie mnie zmotywowało. Odebrałem to, jako doping, choć może nie o to mu chodziło.

     - W końcu mogę się odegrać. – Moja pięść uderzyła w jej maskę w wyniku, czego tworzywo popękało i ukazało trochę policzka.

Stała kilkanaście metrów ode mnie, a mimo to dostrzegłem przerażenie, w którym tonęły jej oczy. Czyżby, aż tak nie spodziewała się mojej obecności?

     - Trzymasz się? – spojrzałem przez bark na Sakurę, która z niedowierzaniem pokiwała głową.

Czy naprawdę nikt się mnie nie spodziewał? Te dziewczyny nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać. Patrzą na mnie, jakby widziały ducha.

     - I co teraz zrobisz, suko? – Sasori przemówił bardzo cichym głosem. Wyglądał na zmęczonego, ale gdy się mu przyjrzałem zrozumiałem, dlaczego tak się zachowuje. Jego kolano tonęło w kałuży krwi.

Nie odezwała się, nawet nie drgnęła. Stała w tym samym miejscu, choć teraz przerażenie i zaskoczenie zamieniło się w pewność siebie.

     - Nawet, jeśli mnie pokonasz to i tak jej nie dostaniesz – przemówiła, przyjmując gardę.

     - Jeśli nie spróbuje, to się nie przekonam.

Od dawna czekałem na tę chwilę. Pragnąłem zemsty tak długo, że zacząłem skupiać się wyłącznie na niej. Zabiję ją. Nie ważne, jaką cenę przyjdzie mi za to zapłacić.

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Sądziłam, że Sasori uratuje mi życie, a w tym czasie spotkała mnie bardzo miła niespodzianka. Itachi, w końcu w odpowiednim czasie i miejscu, pojawia się, aby mnie uratować. Chyba każda kobieta marzy, aby zostać wybawioną z opresji przez ukochanego. Tyle czasu na to czekałam i gdy go ujrzałam w roli swojego bohatera, nie odczuwałam ulgi. Wciąż miałam silne przeczucie, którego nawet ich przybycie nie stłumiło.

     - Zabiorę cię stąd. – Sasuke kucnął przy mnie, gdy Itachi z nieznajomą, zniknęli gdzieś w lesie. – Wrócimy do miasta. Zabiorę was do lekarza. Dasz radę, Sasori?

     - Jasne.

Nie spodziewałabym się takiego toru akcji, jaka nastąpiła teraz. Sasori wstał na równe nogi, jakby nic mu nie było, po czym ruszył do ataku. Sasuke, choć zaskoczony, zdołał zrobić uniki przed ciosami.

     - Sasori, co ty wyprawiasz? – zablokował pięść łokciem.

     - Nie pozwolę ci jej zabrać.

     - Zwariowałeś? – parsknął śmiechem. – Chcesz ze mną walczyć? Myślałem, że jesteś po naszej stronie i – spojrzał na ślad krwi na ubraniu. – dlaczego nie jesteś ranny?

     - Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Istnieje coś takiego, jak woreczki ze sztuczną krwią.

     - Nie uwierzę, że jesteś po jej stronie. – Sasuke pokręcił głową.

     - Bo nie jest – wtrąciłam się. – Należy do Akatsuki.

     - Akatsuki powiadasz?

Wystarczyło wspomnieć o Akatsuki, aby zdenerwować młodszego Uchihe i zmotywować go do kontrataku. Bez namysłu zaczął zadawać ciosy. Rozpoczęła się zawzięta walka, w której nie było rund, ani zasad. Walczyli, aby zwyciężyć. Czy na śmierć i życie? Nie dopuszczałam do siebie myśli utraty kogokolwiek z nich.

- Przestańcie! - wstanie z ziemi było dla mnie niełatwym zadaniem, co stanowiło w gruncie rzeczy wielką zagadkę.

Odłamki szkła wbijały się głębiej pod moją skórę. Wiem, że mogłam je wyciągnąć bez najmniejszego problemu i pewnie większość osób na moim miejscu tak by zrobiło, ale ja taka nie byłam. Ból, jaki mi sprawiały trzymał mnie wśród żywych. Regularnie podwyższał ciśnienie, przez co znacznie łatwiej utrzymywałam przytomność.

Zamknęłam oczy, gdy usłyszałam krzyk Sasuke dobiegający z oddali. Nie mogłam na to patrzeć i jednocześnie nie wiedziałam, jak temu zapobiec. Gdybym odzyskała czakrę być może znalazłabym sposób na zwrócenie ich uwagi, a tak byłam skazana na czekanie.

- Sasori przestań!

Nie reagowali.

Po czasie wielkiej katorgi i nieustannych jęków udało mi się uklęknąć na kolana. Towarzyszący impulsywny ból jednak wygrał i diametralnie położył mnie z powrotem na ziemi.

- Co się ze mną dzieje? – z kącika oka wypłynęła łza, która spłynęła po nosie i opadła na kawałek szkła, w którym odbijała się poświata księżyca.

ZMIANA POSTACI – ITACHI

     Miałem wrażenie, że zacięta wymiana ciosów trwała już kilkanaście minut, jak nie dobrą godzinę. Oczywiście, było to moje złudzenie, bo dziewczyna ewidentnie pogrywała ze mną, w jakąś grę. Odciągała mnie od Sakury, jakby chciała zaprowadzić mnie w konkretne miejsce.

- Skończ tę maskaradę i walcz normalnie – zatrzymałem się.

Zdołałem ochłonąć, dzięki czemu dopuściłem do siebie zdrowy rozsądek. Przejrzałem na oczy i przeanalizowałem jej ruchy. Oddawała atak, gdy przystawiałem ją do muru, a tak w innych przypadkach stosowała uniki i bloki.

- Dlaczego sądzisz, że z tobą pogrywam?

     - Oddalamy się od reszty. Myślisz, że to w czymś pomoże? Zajmą się nią odpowiednio.

Roześmiała się wyjątkowo głośno. Zastanawiałem się, dlaczego jest tak pewna siebie i niezmiernie wyluzowana. Nie traktowała mnie poważnie, chociaż nie znała mojej prawdziwej mocy. Miałem taką nadzieję…

     - Nie czujesz ich?

Zmarszczyłem czoło i opuściłem gardę. Nie czułem zagrożenia z jej strony, ale w zamian za to pojawiło się zupełnie inne, wcześniej nieznane mi uczucie. Wyczuwałem w pobliżu dwie, bardzo rozwinięte energie. Od razu wiedziałem, do kogo należą, chociaż nie chciałem w to wierzyć. Czyżby Sasuke walczył z Sasorim?

     - Poczułeś – odrzekła ze słyszalną dumą w głosie. – Ewoluowałeś tak jak przypuszczałam. Jesteś niezwykły.

     - Dlaczego ze sobą walczą? – wymknęło mi się, ale musiałem zaspokoić ciekawość i wgniatający moją klatkę piersiową niepokój.

     - Dziwi mnie, że się nie domyśliliście. Mieliście zagrożenie pod nosem, spotykaliśmy się codziennie, a wy nic nie zwęszyliście.

     - O czym ty mówisz?

Ogarnęła mnie złość. Niewytłumaczalna, powstająca znikąd. Zawładnęła moimi żyłami, uniosła adrenalinę na szczyt możliwości. Furia kierująca się w moją stronę. Byłem ślepy, przez tak długi czas. Jestem kretynem.

     - Denerwujesz się? – zacisnąłem pięść, aby nie ulec jej prowokacji. – Skąd w tobie tyle złości?

     - O CZYM MÓWISZ? – Wyraźniej powtórzyłem pytanie.

Wysoka temperatura zawładnęła moim ciałem. Zaczynałem płonąć od stóp i nie mogłem tego zatrzymać. Zaślepiła mnie nienawiść i coś w rodzaju żałoby. Te odczucia powinny zostać rozdzielone, bo ich połączenie daje dawkę ekstremalną. Sprawia, że człowiek zapomina o człowieczeństwie i jest żądny krwi. Skąd we mnie tak absurdalne zachowanie? W jednej chwili pojawiła się pustka, jakby zrozumienie, że nie mam już, po co żyć.

Opuściłem nisko głowę, a spojrzenie wlepiłem w czerwoną poświatę rozświetlającą moje dłonie. Usłyszałem kraczące kruki za swoimi plecami i szeleszczące liście. Moc, jaka się we mnie zebrała tworzyła potężny podmuch wiatru, który z każdą sekundą zwiększał swoją prędkość.

     - Czujesz to.

     - Nie rozumiem.

Serce zakuło i zwaliło mnie na kolana. Potężny ból odebrał mi dopływ powietrza do płuc. Nie umiałem złapać oddechu. Rozrywało mnie od środka, coś w stylu złamanego serca, ale przekazane w bardzo dosłowny sposób. Dlaczego tak cierpię? Koszulka na plecach przesiąkła potem, moje czoło i dłonie również.

Słyszałem kruki gromadzące się na pobliskich gałęziach.

     - Dzięki temu będziesz potężniejszy, a pewnego dnia będziemy razem – widziałem jej czerwone szpilki, które pojawiły się w zasięgu mojego wzroku. – Nie możesz mieć wszystkiego Itachi. Po prostu nie możesz…

     - O – wziąłem kilka krótkich, szybkich oddechów. – O czym ty mówisz? – wysyczałem przez zaciśnięte zęby.

W głowie rozbijały się jedynie przekleństwa, ale nie chciałem jej zniechęcić do dalszej dyskusji. Musiałem dowiedzieć się, co mi dolega. Pustka… Coraz bardziej odczuwałem pustkę. Granica pomiędzy miłością, a nienawiścią zniknęła.  

     - Dziwne, że Sasuke z Sasorim wyczułeś, a z tym sobie nie poradziłeś. Widocznie nie jesteś tak idealny, jak przypuszczałam. Nienawidzę się mylić.

Dlaczego w życiu nie ma prostych odpowiedzi? Zerknąłem na nią przez przymrużone oczy. Ogromna moc wgniatała mnie w ziemię. Czy grawitacja uległa zmianie? Nieprzyjemne szczypanie ogarnęło moją skórę, jakby ktoś wrzucił mnie do wanny wypełnionej chili. Skupienie się na głównym problemie graniczyło z cudem, ponieważ mózg zajął się przetwarzaniem bólu.

Krakanie kruków wtargnęło przez moje bębenki uszne, niczym igła od strzykawki.

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Wiem, dlaczego tracę kontrolę nad ciałem. Znam powód, dla jakiego płaczę. Rozumiem, w jakiej sytuacji właśnie utknęłam. Tak bardzo chciałabym się z nim pożegnać. Ten ostatni raz zobaczyć uśmiech goszczący na jego twarzy. Czy wszystko poszło na marne?

Leżałam samotnie, wśród ciemności i dzikiej przyrody. Nie mogłam liczyć na pomoc. Itachi walczył z nieznajomą, a Sasuke z Sasorim. Walka ku zwycięstwu, dla ratowania życia. Gdzie tu logika? Krew w moich żyłach zwalniała, puls opadał poniżej normy. Czy właśnie tak wygląda śmierć? Agonia?

Nie odczuwałam bólu, byłam pozbawiona czucia. To, jak sen na jawie. Kojarzysz fakty, dostrzegasz kolory, fragmenty znanego ci wcześniej świata. Widzisz, jak dużo tracisz. Zdajesz sobie sprawę z własnych błędów. Dostajesz czas, aby żałować, przemyśleć swoje życie i przebrnąć przez najlepsze wspomnienia, jakie zdołałeś nagromadzić do kulminacyjnego momentu. Nie wiem ile mam wspólnego z innymi konającymi, lecz wierzę, że inni również przed śmiercią otrzymali dar, przeżycia szczęśliwych momentów na nowo. Niby, to kilku sekundowe ujęcia, ale uwierzcie mi, że są dla mnie najważniejsze na świecie.

Zimno… Choć noc była niezwykle piękna, odczuwałam chłód. To ja byłam źródłem opadającej temperatury. Organy, które zakończyły swój żywot, zrobiły ze mnie Królową Śniegu.

Mogłam ujrzeć uśmiechy swoich przyjaciół, widzieć jego rozbawioną twarz i inne wesołe przygody warte zapamiętania. Było ich sporo, choć ciężko mi je przytoczyć, bo szybko przemijały. Tak szybko znikają…

Ostatni raz poruszałam palcem wskazującym, po czym straciłam panowanie nad ostatnią funkcjonującą kończyną. Serce nie podołało, wręcz zamierało, bijąc ostatnie razy. Kim pozostanę bez ciała? Czy moja dusza trafi do Nieba? Istnieje Raj?

Mimo, że w głowie rozbrzmiewały niekończące się pytania retoryczne wiedziałam, jakie jest moje przeznaczenie. Nie mogę złamać paktu, nie mam nad tym władzy.

Świat jest taki piękny.

Krew zatrzymała się w żyłach. Serce zapukało z trudnością i ustało. Czas przeminął. Z moich piersi z trudem uciekło ostatnie tchnienie. Cokolwiek mi zrobiła, odniosła sukces. Zabiła mnie. Skutecznie.

Wybacz mi Itachi, że nie byłam dostatecznie dobra, aby dać ci szczęście – to ostatnie zdanie, jakie było mi dane pomyśleć.

ZMIANA POSTACI – ITACHI

Istnieje więź emocjonalna, która łączy ludzi w nierozłączną jedność. Odczuwacie ten sam ból, doświadczacie równocześnie szczęścia. Nie możecie żyć bez siebie, bo nie ma nic ważniejszego, niż druga połowa. Nie ważne, jak to brzmi… Jesteście jedną duszą w dwóch ciałach. Możecie brnąć do przeciwnych celów, ale ostatecznie jesteście magnesem o dwóch różnych biegunach. Przyciąganie jest zbyt silne, aby z nim wygrać. Szczerze? Nawet nie chcecie walczyć. Nie widzicie sensu w podniesionej gardzie, bo ufacie drugiej osobie. Pokazujecie swoją delikatną stronę i nie odczuwacie strachu. Bo czego się tutaj bać? Przecież miłość jest waszą ostoją, jedynym wyjściem. Nie ważne czy się kłócicie, czy wręcz szalejecie za sobą. Uczucie jest tak samo silne. Nie stłumicie go. Możliwe, że na chwilę przysłoni je wściekłość, ale wiecie jaka jest prawda? Zło zawsze przegrywa. Zło jest słabe, żeruje na momentach słabości i nie docenia mocy normalności. Nie przebije się przez wasze serce bez waszej zgody. Zło jest niczym. Nie gra roli, w jakiej postaci zapragnie się do was zakraść, bo o ile będziecie sobą, podążać za waszym głosem serca – wygracie. Odniesiecie najpiękniejsze zwycięstwo w życiu.

Tak sądziłem do dzisiaj.

Wierzę w karmę. Naprawdę jestem jej zwolennikiem, choć tym razem nie mogę powiedzieć, że będę się trzymał tej drogi. Ona była moją dobrą połową. Wlała we mnie litry miłości, pokazała, że świat nie musi być taki surowy i sztywny. Nauczyła mnie ufać i doceniać własną wartość. Nie wiem, czy bez niej kiedykolwiek zdołałbym pokazać prawdziwego siebie i odkryć energię, jaka we mnie drzemie. To skomplikowane. Ogarnia mnie uczucie nie do opisania, gdy ta lepsza strona, została mi odebrana. To ta chwila, w której zło wygrało. Czy dobroć kiedykolwiek miała szansę z demonami?

     - Nie dasz rady jej uratować!

Być może nie dam, ale biegłem. Musiałem przy niej być. Od początku powinienem z nią zostać. Dałem wyprowadzić się w pole, jak małe dziecko. Wygrała. Ona znowu odniosła zwycięstwo. Dlaczego musimy wpadać w te pułapki? Czy zło jest takie potężne, mądre i wszechwiedzące? Nienawidziłem jej.

NIENAWIDZIŁEM SIEBIE.

Wybiegłem z lasu. Zatrzymałem się, gdy dostrzegłem jej leżące bezwładnie ciało. Z daleka odczuwałem bijący od niej chłód. Chciałem do niej podbiec i złapać ją w ramiona, ale nie zdołałem się przemóc. Rozpłakałem się, rękoma zakryłem twarz i opadłem na kolana. Padłem, rozpaczając nad największą porażką, jaka mnie spotkała. Krzyknąłem, a mój głos spłoszył kruki. Wzbiły się ku niebiosom, jakby chciały odprowadzić jej duszę do Nieba. Ona tam jednak nie trafi. Pójdzie razem z nim, bo dokonała wymiany.

Krzyknąłem po raz kolejny. I kolejny. Kolejny.
Krzyczałem, aż straciłem głos.

Krzyk zamienił się w szlochanie i jęczenie.

Nie mogłem znieść tego cierpienia rozrywającego moje wnętrze.

Położyłem się, aby dalej pokładać się w agonii uczuć.

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Zastanawiałam się, czy świat po mojej śmierci będzie wyglądał inaczej. Ile się zmieni, gdy odejdę? Czy równowaga na Ziemi ulegnie zmianie? Czy ktokolwiek za mną zatęskni? Niestety świat wyglądał identycznie. Pozbawiony mojej duszy nie zapłakał, ani jedna kropla nie spadła z chmur.

Kucałam przy nim, choć on nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. Był pogrążony w żałobie. Nawet nie mogłam sobie wyobrazić, co w tym momencie czuje. Czy to samo, co ja? W końcu to ja odeszłam i go zostawiłam. Pozostał sam na polu bitwy, gdy ja czekałam na osąd. Nie… Nie na osąd. Czekałam na niego.

     - Gotowa?

Milczałam. Spodziewałam się jego przybycia, ale modliłam się o cud. Chciałam wrócić.

     - Nie chcę z tobą iść. Dlaczego ciągle nas rozdzielacie? Czy nasza miłość jest, aż taka zła?

Pragnęłam zapłakać, jednak nie mogłam. Będąc duszą odczuwałam wyłącznie cierpienie. Bez ciała łzy były niemożliwe.

     - To jeszcze nie twój czas.

     - Nie? – Nie ukrywałam zaskoczenia. – Więc co tu robisz?

Podniosłam wzrok, aby spojrzeć na jego wyraz twarzy. Musiałam wiedzieć, że ze mną nie pogrywa. Hatake był poważny i lekko zawiedziony, choć miałam wrażenie, że odsyła mnie z powrotem, bo tego naprawdę szczerze pragnie.

     - Chcę dopilnować, że wrócisz na czas do siebie – odsłonił widok na moje ciało.

Ojciec, wraz z Fugaku klęczeli przy mnie. Widziałam, jak wykonują reanimację. Chcą przywrócić mnie do życia.

     - Zanim wrócę chcę wiedzieć, kim ona jest.

Podniosłam się z ziemi, odzyskałam nadzieję. Stanęłam bardzo blisko niego, naruszając przestrzeń osobistą Mrocznego Hatake.

     - Jak się obudzisz nie będziesz nic pamiętać.

     - Na pewno? – pokiwał głową. – I tak chcę wiedzieć, kim ona jest.

     - Nie powinienem.

     - I tak nie będę tego pamiętać.

Zacisnęłam pięści.

     - Dobrze. Powiem ci.

Nastała niezręczna cisza, z której najwidoczniej czerpał przyjemność. Usta Hatake wygięły się ku górze, po czym cała radość błyskawicznie go opuściła.

     - TenTen.

Zaśmiałam się. Nie mogłam opanować paniki, jaka się we mnie narodziła. To przeszło ludzkie oczekiwania.

Czy mnie okłamał?

_______

Ku mojemu zaskoczeniu i dziwnego sprzyjania dobrej passy, powstanie jeszcze jeden rozdział, ale już krótszy i epilog aktu I. Tak wyszło ;p