19# CZYŚCIEC

 TYDZIEŃ PÓŹNIEJ

SAKURA

     W momencie, gdy go straciłam utkwiłam w paranoi. Stałam się zbyteczną, zagubioną duszą błądzącą w ciemnościach. To była kara, jaką musiałam zapłacić za ślepotę. Myślicie, że tydzień wystarczył, abym się pozbierała? Przeżyłam niewyobrażalne katusze, które jedynie stłumiłam w swoim wnętrzu. Ojciec uświadomił mnie o moim przeznaczeniu. Pokazał, jak pokonać własne słabości i wycelować złość w odpowiednim kierunku. On nauczył mnie, czym jest zemsta.

     - Cześć. – Sasori zawiesił się na linach, uprzednio przerywając walkę.

     - Witam – wskoczyłam na kant maty i pocałowałam go w usta. – Jak tam dzisiaj? – puściłam oczko do Sasuke.

     - Wyśmienicie. – Brunet zaklaskał rękoma schowanymi w rękawicach.

     - Wiesz co? Wciąż nie mogę uwierzyć, że lekarze się pomylili. – Sasori zwrócił się do przyjaciela. – Jak mogli popełnić taką gafę?

     - Przecież sam słyszałeś lekarza. Złamanie pierwotnie wyglądało poważnie, ale teraz jestem gotowy, aby rozwalić kilka mordek. Twardy ze mnie sukinsyn. Co mam poradzić?

     - A bo ja wiem – wzruszył ramionami, podnosząc gardę. – Zacznijmy jeszcze raz.

Skakali, przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Wymieniali się ostrzegawczymi spojrzeniami i kilkoma lekkimi ciosami. Sasuke po kuracji mojego ojca wrócił do swojego dawnego życia. Zdjął gips, po czym rozpoczął trening. Uparcie chciał się wzmocnić, za co jestem mu wdzięczna.

     - Idziemy dzisiaj do Saia? – Ino, śmiejąc się sprowadziła mnie do rzeczywistości, z której stopniowo uciekałam. – Powinniśmy się wyluzować.

TenTen, wiernie szła przy jej boku. Nieustannie rzucała mi złowrogie spojrzenia, które wprawiały mnie w dobry nastrój. Wciąż nie porzuciła tej wrogości, która notabene sprawiała mi przyjemność.

     - Jestem za. – Naruto wbiegł do środka i wskoczył na ring do chłopaków. Zaczęli się wygłupiać.

Jako ostatnia, do prywatnej sali treningowej w rezydencji Uchiha, weszła Hinata. Nie wyglądała na zadowoloną z pomysłu. Wiecie, dlaczego? Zdałam sobie sprawę, że w dniu, w którym odmieniłam los TenTen, wpłynęłam po części na przyszłość Hinaty. Przeze mnie na imprezie minęła się z Saiem. Ingerencja Mrocznego Hatake pociągnęła ją ze sobą. Po zauważeniu tej przykrej konsekwencji, od razu zapragnęłam odmienić ich stosunki i znowu połączyć tę dwójkę. Skoro ja nie mogłam być szczęśliwa, musiałam udostępnić część Raju na Ziemi, swojej bratniej duszy. Może nie była na bieżąco i nie ingerowała w demoniczne tajemnice mojego życia, ale mimo tego nieustannie dostrzegałam w niej idealną przyjaciółkę. Musiałam to tylko dobrze rozegrać. Jeśli zacznę naciskać, Hinata może się spłoszyć. Szybko się wycofywała przez niską samoocenę. Wciąż w swoim lustrzanym odbiciu widziała singla, niezasługującego na miłość.

     - Musimy tam iść? – szepnęła do mnie, przyglądając się lądującemu na deskach Naruto. – Nie jestem pewna czy chce go widzieć.

     - Hinata…

     - A wy, co tam szepczecie?! – TenTen się wtrąciła. – Znowu kombinujesz jakąś głupotę, Sakura? Może tym razem zepsujesz nam kolejną zabawę? Gdzie chcesz teraz biec? – wysunęłam w jej kierunku środkowy palec. – Możesz go sobie wsadzić i dobrze wiesz gdzie, kretynko.

     - TenTen daj se na wstrzymanie. – Sasori, przyciśnięty do lin przez Sasuke, stanął w mojej obronie.

     - No proszę, rycerz w białej zbroi znowu broni swoją księżniczkę. Nie ma to, jak dawać dupy odpowiedniej osobie.

     - TenTen. – Ino pokręciła głową, a ja parsknęłam śmiechem.

     - Z czego się znowu ryjesz kretynko?

     - Z ciebie – zasłoniłam dłonią usta. – Twoje teksty powinny zapukać do słownika. Zdecydowanie potrzebują renowacji.

     - Wymądrzamy się? – uniosła w górę brew.

     - Przestańcie. – Ino stuknęła przyjaciółkę palcem w bark. – Ile czasu możecie się kłócić?

     - Od kiedy trzymasz jej stronę?

     - Teraz mnie chcesz atakować?

     - Nie, ale nie mogę już tego zdzierżyć – skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. - Kretynka zawsze wszystko psuje.

Kiedyś jej słowa bolały, kłębiły się we mnie, niczym wełna nieustannie nawlekana na szpulę. Nie ukrywam, że zaakceptowanie tej atmosfery zajęło mi sporo czasu, jednak po pogodzeniu się z jej „ciemną stroną”, przyłączyłam się do zabawy. Przestałam się przejmować, dzięki czemu bardzo często nie osiągała zamierzonego celu – ośmieszenia.

     - To zaboli. – Sasori przerzucił ciało przyjaciela za ring.

     - Sasuke! – Ino zmartwiona uklęknęła przy nim, ale ten zamiast przejmować się bólem, wybuchł śmiechem.

To nie był szczery śmiech, chociaż w ten sposób został odebrany przez resztę ekipy. Dobrze wiedziałam, od kogo czerpie inspirację do tak dziwnej reakcji. Chciał odwrócić uwagę od złości, jaką wyzwoliła w nim porażka. Śmiech jest najlepszym sposobem na dekoncentrację i stłumienie uwagi przeciwnika. Zasłona dymna się udała, bo pozostali zaczęli brechtać razem z nim.

*********

6 DNI WCZEŚNIEJ

     „Kto chce być dorosły

Będzie traktowany, jak dorosły.”

     - Jesteście w stu procentach pewni, że jesteście na to gotowi? – Fugaku odpalił kolejną fajkę.

     - To bardzo duże ryzyko. – Ojciec nie chciał być mu dłużny, więc odpalił równocześnie swojego papierosa.

     - Chciałbym zająć się swoim życiem. Naprawdę. – Sasuke skupił wzrok na światłach samochodów mijających nasz hotel. – Jednak nie mogę tego zrobić, gdy tyle się dzieje za moimi plecami.

     - Sakura? – Tata chciał usłyszeć moje zdanie.

Od wczoraj nie zmrużyłam oka. Z każdym mrugnięciem widziałam twarz Itachiego i nie mogłam przez ten widok zasnąć. Bezsenność. Nie przeżyłabym samotności, jaka przychodzi przed snem. Moje serce pękło, część mnie została odebrana bezpowrotnie. Nie byłam niczego pewna, bo przemawiała przeze mnie nienawiść wyzwolona żalem. Nie chciało mi się żyć. Itachi umarł w moich ramionach, a ja choć żyłam, myślałam wyłącznie o żyletce. Ostrzu, pionowo rozcinającym żyły. Bez ratunku. Bliska śmierci. Uratowana przed kolejnymi porażkami.

     - Zrobię, co trzeba – wbijałam swój wzrok w deski podłogi.

     - Sakura musisz być tego pewna.

     - Jestem do cholery jasnej pewna! Jak mam ci udowodnić, że jestem gotowa!? Nie możesz raz w życiu uwierzyć mi po jednym słowie?! – Bardzo szybko wpadałam w gniew. – Wiecznie pytacie o to samo! Non stop, zadajecie te głupie pytania, a ja odpowiadam w ten sam sposób! Tak jestem gotowa! Jestem pewna czego chcę! Chcę ich załatwić!!!

Usłyszałam głośny ryk silnika. Pod hotel podjechał srebrny RX8. To nie mogło wróżyć nic dobrego, bo doskonale wiedziałam, że z jego wnętrza wychyli się diabeł w kobiecej skórze.

     - Sakura wsiadaj do auta! – Jej rozkazujący ton wprawił w ruch jedynie ojca.

     - Sadako – chciał ją zatrzymać. – Nie radzę. To nie jest odpowiedni moment… - odepchnęła go.

     - Boże jak ty wyglądasz?! Spałaś w ogóle?! – skierowała wzrok na palącego fajkę, Fugaku. – A ty, co tu robisz?! Spiskujecie?! Czy wyście kompletnie oszaleli?!

     - Sadako, to naprawdę nie jest dobra chwila na takie akcje. – Ojciec złapał matkę za ramię, ale ona szybko się wyrwała.

     - Miałeś ją wczoraj przywieźć! – Po chwili wbijała palec wskazujący w jego klatce piersiową. - Przez ciebie przegapiłyśmy lot! Co ty sobie wyobrażasz?! Zabieram ją ze sobą – odwróciła się i złapała mnie w okolicach nadgarstka. – Idziemy – stawiłam opór. – Sakura, co robisz?! Idziemy do samochodu! Wyjeżdżamy!

Spoglądałam w oczy matki, widziałam rozszerzone źrenice. Starałam się opanować przed wyrządzeniem jej krzywdy. Zmęczenie, utrata ukochanego, determinacja, zagubienie i wiele innych pochodnych emocji, totalnie mnie ogłupiły. Nie umiałam rozsądnie oceniać sytuacji, więc przechyliłam wyłącznie głowę, wyobrażając sobie, jak łamię jej kark. Jak moje ręce łapią ją za szyję i błyskotliwym ruchem skreślają jeden problem z listy.  

     - Sakura? – obniżyła ton głosu.

     - Mamo, proszę nie karz mi wyjeżdżać. – Z płaczem rzuciłam się w jej ramiona. – Błagam cię. Tata chciał dobrze, a Pan Fugaku mnie uratował. Mamo, chciałam popełnić samobójstwo. Nie zabieraj mi tego życia i nie karz mi wyjeżdżać. Będę cię słuchać, obiecuje. Nie chce wyjeżdżać… - zatrzymałam wzrok na uśmiechu Sasuke. – Mamo, proszę…

****

TERAZ

     Serce matki jest kruche. Rodzice często udają nieposkromionych, a w rzeczywistości skrywają się pod maską złudzeń. Chcą dla nas, jak najlepiej, choć nie zawsze umieją to przekazać. Strach, przed naszym cierpieniem popycha ich do surowych wyborów i kar. Sądzą, że właśnie tego potrzebujemy, bo świat nie zawsze jest uczciwy i sprawiedliwy. Rodzice przyzwyczają nas do pierwszych ciosów, z jakimi zmierzamy się w trakcie wędrówki ku dorosłości, a następnie śmierci.

     - Sai zarzucisz kluczami? – weszłam do biura przyjaciela, który spodziewając się mojej obecności, już miał je przyszykowane.

     - Proszę – wysunął w moim kierunku kopertę.

     - Ile kluczyków?

     - Siedem.

     - Nie chcesz być ósmym? – chciałam go zachęcić do zabawy.

     - Ja?

Jego zaskoczenie było do przewidzenia. Nigdy nie brał udziału w zabawie, bo zbyt długo nam odmawiał. Przez pewien czas zasypany papierkową robotą, musiał zajmować się pracą. Priorytety. W pewnym momencie stały się codziennością i przyzwyczajeniem. Przestaliśmy go zapraszać, a on nigdy nie umiał zrobić pierwszego kroku. Dziś postanowiłam go wyręczyć. Chcę, aby wrócił do Hinaty, bo wierzę w ich miłość. Mógł ją odzyskać, a ja dawałam mu ku temu okazję.

     - Tak ty – uśmiechnęłam się szeroko. – Chodź do nas. Powygłupiamy się i zapomnimy o problemach. Poza tym, Hinata tam będzie i na pewno ucieszy się na twój widok.

Bez słowa podszedł do szuflady i sięgnął po kluczyk. Zawahał się, jednak ostatecznie zdecydował się przyłączyć. Możliwe, że to pierwszy krok do odkupienia swojej winy. Chciałam, aby ta dwójka na nowo się połączyła.

     - Przyniosłam ze sobą gościa – zaśmiałam się, widząc zdziwioną minę Hinaty.

Porozrzucałam wszystkim kluczki do ich bryk, a następnie wysunęłam swoje w kierunku Saia.

     - Zamień się i pozwól mi prowadzić auto Itachiego.

     - Spoko.

Wsiadłam do autka, przyglądając się inicjałom w serduszku. To ja je wyryłam w przeddzień wypadku. W momencie, gdy zdecydowaliśmy się uciec daleko stąd. Chcieliśmy założyć wspólne życie z dala od naszych rodzin. Zaszyć się w małym miasteczku, gdzie nikt go nie rozpozna. Skończyłabym nową szkołę, poszłabym na studia. Itachi chciał zostać policjantem i wierzyłam w niego. Był idealnym kandydatem na dobrego stróża prawa. Wałkowaliśmy każdy detal w kółko, aż ułożyliśmy plan idealny. Ale przecież takiego nie ma, prawda?

Moja pamięć wróciła. Byłam świadoma każdej wspólnie spędzonej chwili i każdego skradzionego przez niego oddechu. W mgnieniu oka ogarnęła mnie tęsknota za jego dotykiem, szczerym śmiechem, złośliwościami, ucieczkami, a nawet kłótniami. Brakowało mi ciepła jego ciała, pocałunków i cudownych poranków. Wspólnych posiłków, nieposkromionych marzeń. Skrywania się przed całym światem. Dzielenia się wątpliwościami, czy przykrościami. Nieustannie powracałam do naszych randek i spacerów. Przypominałam sobie rzucane ukradkiem spojrzenia oraz posyłane z daleka całusy. Odtwarzałam scenę po scenie, przywracając do siebie jego sylwetkę. W ten sposób był przy mnie. Dzięki temu wspomnienie o nim zostanie ze mną na dłużej.

Usłyszałam głośny huk, który przykuł moją uwagę. Uśmiechnęłam się szeroko, gdyż uradował mnie widok odnajdywania wspólnego „języka” przez Hinatę i Saia. Człowiek nie potrzebuje jedynie własnego szczęścia, ale także wzlotów przyjaciół. Byli dla mnie istotni, a wiedziałam, że nic nie jest w stanie sprawić im większej frajdy od miłości. Chciałam oddać Hinacie drugą połowę, zanim jeszcze mogłam. Nie wiedziałam ile przyjdzie mi żyć, więc wolałam działać.

Z ulgą na sercu i z najszczerszym uśmiechem, jaki zdołałam z siebie wykrzesać w ostatnich dniach, wróciłam wzrokiem na inicjały. Przyglądałam się ich nierównościom i zabrudzeniom. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę go straciłam. Po prostu nie potrafię przyjąć tego do wiadomości. Sasuke wciąż w niego wierzy. Czy ja także powinnam?

****

2 LATA WCZEŚNIEJ

Siedziałam na ławce przed wesołym miasteczkiem, bawiąc się nerwowo dodatkowymi kluczykami. Hinata obściskiwała się z Saiem, a Ino z TenTen obgadywały ludzi przechodzących obok. Zwyczajny sposób spędzania wolnego czasu po szkole.  

     - Gdzie do cholery jest Sasuke? – spojrzałam na zegarek, chociaż wiedziałam, że to niczego nie przyspieszy.

     - Przyjdzie. Nie panikuj. – TenTen zwróciła się w kierunku blondynki. – Przypomnij mi, dlaczego się z nią przyjaźnimy?

     - Dzięki niej mamy dostęp do Hinci, a ona załatwia nam darmówki.

     - Aaaaa… Dzięki.

     - Słyszałam to. – Hinata uśmiechnęła się nieśmiało do Saia.

     - Co on tak długo robi? – zignorowałam ich uwagi. - Powiedział, że ma niespodziankę, ale nie będę czekać do usranej śmierci.

     - Zaraz przyjdzie, Sakura. Zachowujesz się teraz, jakby ci ktoś kij włożył w zad. – Ino zerknęła na przyjaciółkę.

     - Czemu się tak na mnie gapisz?

     - Bo to niespodzianka w sam raz dla ciebie. Na pewno się z niej ucieszysz.

     - Ja? – zmarszczyła czoło. - Nie mów, że…

TenTen nie zdążyła dokończyć zdania, bo w oddali zauważyliśmy poruszające się w naszym kierunku, trzy postacie. Jedną z nich na pewno był Sasuke, jak zwykle z rękoma w kieszeni. Obok niego Sasori w swojej ulubionej sportowej bluzie, a po drugiej stronie zapatrzony w telefon Itachi. Ten widok mnie nie ucieszył, bo nie przepadałam za starszym Uchihą. Kojarzył mi się ze wszystkim, przed czym w życiu uciekałam. Sława, pieniądze, samotność i ukryta tożsamość. Frajer z kasą.

     - Jak wyglądam? – usłyszałam głos zafascynowanej TenTen.

W przeciwieństwie do mnie kochała Itachiego. Na samo wspomnienie o nim zaczynała wariować, a gdy była w jego pobliżu, dosłownie zapominała o całym świecie. Kradła go wszystkim, zagadywała, zasypywała masą pytań. Itachi był jej własnością dopóki w okolicy nie pojawiała się Guren. Jedyna kobieta, z którą nie mogła rywalizować. W sumie nie z tego powodu mi przeszkadzali. Po prostu nie lubiłam facetów, którzy zdradzają swoje kobiety. Gardziłam nimi, a w jego przypadku musiałam się z tym kryć. Nie mogłam powiedzieć nic złego na brata Sasuke, bo bym go straciła. Za pewne straciłabym wszystkich, z którymi się przyjaźnie.

     - Cześć kochanie. – Ino rzuciła się Sasuke na szyję, po czym wpiła się w jego usta.

Muszę przyznać, że stało się coś lekko niespodziewanego. Itachi nawet nie spojrzał na TenTen, a od razu przysiadł się do mnie. Co prawda miał wzrok wpatrzony w telefon, ale czułam, że robił to specjalnie.

     - Poradziłem sobie – pomachał ręką przed moimi oczami, nieustannie gapiąc się w ekran. – Widzisz? Nie zakrywam ich.

     - Widzę. – Rany na kostkach faktycznie dobrze się goiły. – Trzymaj.

Ze złością wcisnęłam mu kluczyki w dłoń, która przed chwilą latała przed moją twarzą. W tym samym momencie docisnęłam kciuk na strupach, aby zadać mu ból. Syknął.

     - Idziemy? – wstałam i wyminęłam ekipę. – Dosyć się spóźniliście, więc ruszcie dupy. Chcę pojeździć.

     - Coś ty taka sztywna? – słyszałam jego kroki za moimi plecami. – Może załatwić ci coś na rozluźnienie?

     - Prędzej na wypróżnienie. – TenTen podbiegła do niego. Zdziwiłam się, bo tylko on nie zaśmiał się z jej tekstu.

     - Pieprz się TenTen. Sama powinnaś coś zażyć na wstrzemięźliwość.

Nie wiedziałam czy problem tkwił w moim tonie, czy granicy, jaką właśnie przekroczyłam, ale nastała cisza, zagłuszana od czasu do czasu „klikaniem” wciskanych przez Itachiego przycisków.

     - Przystopuj. – Hinata przeszła obok mnie, gdy zatrzymałam się przed bramką prowadzącą do naszego „placu zabaw”.

Miała rację i wiedziałam o tym, ale nie mogłam stłumić wewnętrznej pogardy. Pokiwałam zaledwie głową na znak tymczasowej kapitulacji.

     - Złościsz się na mnie, bo właśnie naruszyłem twój teren? Czy mi się tylko wydaję? – Itachi był dzisiaj dziwnie zainteresowany moją osobą.

     - Do czego zmierzasz?

     - Mogłaś się zastanowić zanim weszłaś do sali treningowej i zrobiłaś ze mnie głupka w łazience.

     - A więc o to ci chodzi…

     - A myślałaś, że chce sobie pojeździć? – zerknął na mnie kątem oka. – Proszę cię – zaśmiał się. – Sama zaczęłaś tę bitwę.

     - Nie wiesz z kim zadzierasz.

     - Pokaż co potrafisz.

     - Sam tego chciałeś – złapałam jego telefon i rzuciłam go na ziemię.

     - Zwariowałaś?! Co ci odbiło?! – schylił się po niego.

     - Masz dosyć kasy, aby kupić sobie nowy – szłam w kierunku autka. – Dajesz cieniasie. Zobaczymy czy przypadkiem tylko w gębie nie jesteś taki mądry.

*****

TERAZ

     - Wszystko w porządku? – Sasori podjechał do mnie i pocałował mnie w policzek.

     - A czemu miałoby być inaczej? – puściłam do niego oczko.

Nie chcąc dłużej wzbudzać podejrzeń wzięłam udział w zabawie. Najwięcej razy tłukłam się z TenTen. Polowała na mnie, nie dając mi spokoju. Dziewczyna, wciąż żywiła do mnie uraz, chociaż teraz rozumiałam skąd u niej ta nienawiść.

W NOCY – KILKA GODZIN PÓŹNIEJ

     - Jesteś pewny, że to bezpieczne? – zapytałam ojca, wpatrując się jednocześnie w dynamiczne ruchy Sasuke.

     - Zostały nam trzy tygodnie, więc weź przykład z młodego i zacznij trenować.

     - Co się stanie za trzy tygodnie? – odskoczyłam przed ciosem.

     - Chcesz trenować i gadać? – wystraszył mnie pięścią, aby odwrócić moją uwagę od ataku pochodzącego z dołu.

     - Taki z ciebie ninja? – uśmiechnęłam się szeroko.

     - Cieszysz się z uniku?

     - Dlaczego pytasz? – Jego piszczel zderzył się z moim łokciem. – Nie boli? – Byłam dumna z grymasu, jaki przez sekundę zawładnął ojca twarzą.

     - Zbyt dużo gadasz. Zaczynasz działać mi na nerwy.

Przestał traktować mnie, jak swoją małą dziewczynkę i zaczął atakować na poważnie. Precyzyjne, potężne ciosy wlatywały we mnie w różnych kombinacjach. Ani razu nie zastosował tej samej techniki, a jeśli był do niej zmuszony, robił to ze sporym odstępem czasowym. Nie pozwalał mi na analizę, ponieważ przygotowywał mnie na najgorsze. Mimo kilkunastu ran, siniaków, wielu zadrapań i sporej utraty krwi byłam mu wdzięczna. Uczył mnie poważnej walki, gdzie litość i współczucie nie ma prawa bytu. W tym momencie cieszyłam się, że posiadamy magiczne moce, bo właśnie dzięki nim błyskawicznie wracałam do zdrowia, nie przyciągałam uwagi obcych i nie wzbudzałam podejrzeń przyjaciół. Nikt nie wiedział o naszych sekretnych treningach. Sasuke źle czuł się z kłamstwami, ale radził sobie z nimi lepiej, niż ja.

     - Starczy na dziś – leżąc na ziemi, unieruchomiona przez ciężar ciała mojego ojca, zdołałam zaledwie pokiwać głową. – Jeśli będziesz trzymać tak dalej – powiedział, podając mi rękę – damy radę zrobić z ciebie wartościowego przeciwnika.

     - Wszystko może się zdarzyć – wstałam bez jego pomocy.

     - Dumna tygrysica.

Muszę przyznać, że byłam zazdrosna o Sasuke. On i Fugaku, zaczęli trening znacznie wcześniej ode mnie i wciąż utrzymywali się na nogach. Nie wyglądało na to, aby mieli zamiar przestać przeprowadzać kontrataki.

     - Twoja moc jest w magii. Wiesz o tym prawda?

     - Minął dopiero tydzień, a ja już mam dość. W jaki sposób mam wytrzymać jeszcze trzy tygodnie? Od samego patrzenia na Sasoriego robi mi się niedobrze, a muszę się do niego przymilać i szeroko uśmiechać. Muszę go całować, gdy tak naprawdę mam ochotę posłać go do piekła – zacisnęłam pięść, poskramiając wybuch gniewu. – Nie wiem, jak długo dam radę to ciągnąć.

     - Wytrzymasz, bo właśnie tego wymaga od ciebie Itachi. Potrzebuje cię, a bez tego całego - chrząknął – przedstawienia, ani rusz.

     - Musiałeś podkreślić wagę tego słowa w ten sposób? Powinniśmy teraz zaatakować. Z twoją i Fugaku pomocą mamy szanse. Dlaczego nam nie pomożecie? Skoro straciła moc i odzyska ją dopiero po miesiącu możemy ją zlikwidować.

     - Żaden szanujący się czarodziej nie zaatakuje maga regenerującego moc. To kwestia wychowania oraz honoru. To, jak dobić leżącego, bądź strzelić komuś w plecy. Prawa sojuszu zabraniają takiego zachowania, tak samo, jak wzbraniają atakowania Akatsuki. Poza tym, jeśli ją teraz zabijemy możemy nigdy nie odnaleźć Itachiego. Zapadł się pod ziemię, więc poczekaj, aż go namierzymy.

     - Gówno prawda – przetarłam krople potu z czoła potówką, którą miałam na nadgarstku. – Wkurza mnie fakt, że rządzą nami prawa wymyślone setki lat temu. To nie w porządku.

     - Niektórych spraw nie możemy zmienić.

     - Przeznaczenie… - odparłam z drżeniem w głosie. – Powinniśmy wszystkich pozabijać.

     - Sakura…

     - Tata, proszę cię. Wiecznie kopiemy pod sobą dół, a ich śmierć rozwiązałaby problemy. Powiesz mi, że się mylę? – zapytałam, nie oczekując odpowiedzi – Wiecznie błądzimy, a ty nawet nie chcesz zdradzić, co takiego ujrzałeś tamtego dnia, zaglądając do mojego umysłu, abym wiedziała, co przejmuję nad nami kontrolę.

     - Ujrzałem ją – zaskoczyła mnie szczerość. – Tylko tyle mogę ci powiedzieć.

Moje pierwsze odczucie było mieszane. Chciałam wyciągnąć od niego więcej informacji, ale w pewnym sensie znudziło mi się ciąganie za język. Ile razy mogę pytać, o to samo, a w zamian otrzymywać omijające odpowiedzi? Skoro sama proszę o wolną wolę, powinnam dawać ją pozostałym.

     - Jak jest taka przerażająca chcę ją dobić teraz, gdy się nie spodziewa ataku.

     - Nie jesteś gotowa – odpowiedział ze spokojem w głosie.

     - Znowu to samo. Powiedziałam, że jestem gotowa. Nauczyłeś mnie, jak kontrolować moc.

     - Nauczyłem ciebie… - urwał wypowiedź, wpatrując się w Sasuke z wyrysowanym zastanowieniem na twarzy. – Dobra. Widzę, że cię nie przegadam. Pokażę ci coś – uniósł koszulkę do góry i zza paska wyciągnął skórzaną pochwę, z której wychylał się jelec. – Należał do naszej rodziny od pokoleń.

Powoli i ostrożnie wyciągał sztylet z pochwy. Zachowywał się przy tym, jakby od tego momentu zależało jego życie. Stopniowo ukazywał nienaruszone, srebrne ostrze, które w każdym calu było zwyczajne. Nie widziałam w nim nic szczególnego i nie rozumiałam, dlaczego ojciec z takim strachem i rezerwą podchodzi do tej broni. Trzymał w ręce prosty, pozbawiony jakiegokolwiek dodatku wizualnego sztylet. Srebrne ostrze, plus drewniana rączka z metalowymi dodatkami – naprawdę nie wiem skąd jego reakcja.

     - Super sprawa. – Sarkastycznie podsumowałam wygląd białej broni. – Nie wiem, dlaczego tak trzęsły ci się łapy, ale tato… Co to ma do tego, że chce zaatakować?

     - Czasami, aż za bardzo przypominasz mi twoją matkę. Słuchaj – przysunął go bliżej mnie. – To ostrze jest zabójcze.

     - Chyba, jak każde ostrze? – przerażał mnie sposób, w jaki zaczął tłumaczyć mi zasady jego działania.

     - Zignoruje to – westchnął. – Ta broń nie jest zwykła, chociaż właśnie tak mogło ci się wydawać przez jej mylący wygląd. Ona nie ma nic wspólnego z normalnością. Wystarczy jeden cios, jedno draśnięcie i umierasz.

     - Jest zatruty?

     - Nie – pokręcił głową. Dostrzegałam w nim dumę, bo nie udało mi się zgadnąć. – Ostrze w połączeniu z ludzką tkanką nagrzewa się do temperatury wytwarzanej przez słońce. Wszystko przebiega błyskawicznie i jest niedostrzegalne dla ludzkiego oka – przyznaję, że zdobył moją uwagę. – Teraz na koniec powiem ci najlepsze. Wiesz, dlaczego jest takie zabójcze, nawet przy małym zacięciu? – pokręciłam głową. – Nie chcesz spróbować zgadnąć?

     - Sądząc po twojej pewności siebie, nie mam szans odgadnąć.

     - Możliwe – uśmiechnął się szeroko. – Sztylet całą temperaturę, którą wytwarza, wysyła do twojego organizmu. Normlany człowiek ginie wciągu kilku sekund. Każda jego żyła po prostu się wysusza, dochodzi do spalenia organów wewnętrznych, które stają się popiołem. Cała magia w tym, że na zewnątrz, twoja skóra zostaje nienaruszona.

     - Ale fajnie… - Tak naprawdę mnie to przerażało. – A ile ja bym wytrzymała?

     - Maksimum trzy minuty w niesamowitych katuszach. Czujesz wszystko, bo twój mózg umiera, jako ostatni.

     - Nieźle. Chcesz mi go dać?

     - Nie – ponownie z wielką dumą pokręcił głową.  

     - To po cholerę mi to mówisz?

     - Bo powiedziałaś, że jesteś gotowa. Zapierasz się przy tym, więc zobaczymy, czy to prawda.

     - Nie wiem, co to ma do rzeczy – skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. Byłam przekonana, że chce mi go dać, a on po prostu podzielił się wiedzą. Cały ojciec.

     - Fugaku już czas! – krzyknął, przerywając tym samym trening.

     - Czas, na co?

     - Zrozumiałem!!! – odpowiedź rozeszła się echem.

Za pewne, jak zwykle zapomniałam wspomnieć, gdzie się znajdujemy. Przybywaliśmy aktualnie na polanie, ukrytej we wnętrzu lasu Aokigahara. Od samego początku czułam, że historyjki wymyślane, o tym lesie są półprawdą, chociaż nigdy się tym nie dzieliłam. Otóż wersja opowiadana z pokolenia na pokolenie wspominała o negatywnej mocy lasu. Sugerowała, że jest mroczny i niebezpieczny ze względu na wydzielane gazy, które wpływają na prawą półkulę mózgu i wzmagają efekt depresji. Uwierzcie mi, że nie mam pojęcia, o jakim „gazie” mówią, ale samobójstwa nie są popełniane przez niego.

Jak zdążyłam się zorientować, osób z magicznymi mocami na świecie jest znacznie więcej. Las jest naszym schronieniem. W nim możemy trenować bez problemu i nie bać się zdemaskowania. Tłumi nasze moce, otacza swoją opieką i oferuje pełną swobodę. Możemy wykonywać zaklęcia, które mogłyby zagrozić ludzkości, a jego siła i tak nie pozwoli przebić się do świata zewnętrznego. Przeklęte miejsce jest naszą oazą.

Skąd samobójstwa? A to ciekawe zjawisko. Ojciec opowiedział mi, że każdy kto zobaczy „za dużo” i zostaje uznany za zagrożenie, umiera. Las wytwarza pewnego rodzaju halucynację, które skłaniają człowieka do popełnienia samobójstwa. Każdy ma przecież, jakieś ciemne tajemnice, prawda? Oczywiście nie działa to na każdego, bo skoro niczego nie zauważył, nie ma powodu go zabijać. Stąd szczęściarze, którym się udało przetrwać w lesie, wymyślili legendę. Szczerze powiedziawszy cała ta sprawa jest dla mnie bardzo skomplikowana i nie pojmuje działania barier ochronnych. Przerasta to mój próg intelektualny, chociaż naprawdę próbowałam rozgryźć jego działanie – za każdym razem odnosiłam porażkę. Po prostu nie potrafię tego pojąć i logicznie wytłumaczyć. Niektóre sprawy lepiej zostawić w spokoju.

     - Moja córka mówi, że jest gotowa. – Fugaku na słowa mojego ojca się zaśmiał.

     - Co w tym śmiesznego? Nie rozumiem, dlaczego nie wierzycie w moje umiejętności. Co to jest dobić, jakąś krowę, która i tak jest na wyczerpaniu.

     - Widzę, że odzyskanie pamięci podwyższyło twoją samoocenę, chociaż naprawdę nie jesteś gotowa i Tsutomu ma rację. Za szybko dla was – zerknął na Sasuke, który ledwo utrzymywał się na nogach.

     - Jestem gotowa! Trochę zmęczona, ale gotowa! Potrafiłam wyleczyć rany Sasuke i swoje. Coraz lepiej mi idzie. Jestem gotowa!

     - Rób, co musisz – podniosłam wzrok na Fugaku, który popatrzył na mojego ojca.

     - Pamiętasz, co mówiłem na temat sztyletu? – zerknęłam na białą broń trzymaną w jego dłoni, po czym skinęłam głową. – A pamiętasz, jak cię uczyłem, w jaki sposób pozbyć się trucizny z organizmu?

     - Tak. Trzeba skumulować czakrę i przenieść wszystko do żołądka, a wtedy… - musiałam sobie przypomnieć. – A wtedy trzeba nacisnąć, gdzieś w okolicach żołądka i za pomocą mocnego uderzenia zmusić do wymiotów – zaśmiałam się. – Tak! Właśnie tak to szło… - byłam z siebie dumna. – Widzisz? Mówiłam, że jestem gotowa.

     - Dobrze.

Ostrze w jego ręku zawirowało, a następnie wraz z dynamicznym ruchem, poleciało w kierunku Sasuke. Wbiło się, gdzieś w okolicach wątroby. Zdezorientowana obserwowałam, jak ciało przyjaciela opada na ziemię. Skamieniałam. Nie potrafiłam się ruszyć.

     - Trzy minuty. Usuwanie temperatury działa podobnie, jak w przypadku trucizny. Poradzisz sobie – wytarł krew Sasuke w swoją koszulkę, a następnie włożył sztylet to pochwy. – To gdzie idziemy się napić piwa? – zwrócił się do Fugaku. - Myślisz, że znajdziemy coś otwartego o tej porze w Shoji?

     - Znam właścicielkę jednego baru. Powinna nas wpuścić po znajomości.

     - To chodźmy.

Sasuke zwijał się z bólu, zalewając krwią otoczenie. Wraz z jego głośnym krzykiem zerwał się potężny wiatr. Wszystko przypominało mi teraz sen, gdyż na moment mnie zamroczyło. Byłam w totalnym szoku, stałam jak słup soli. Próbowałam się poruszyć, ale w pewnej chwili zapomniałam, w jaki sposób podnieść nogę do góry.

     - Daję mu maksymalnie cztery minuty, ale nie czekaj za długo, bo umrze – szepnął, zatrzymując się na chwilę. – On bardzo mocno cierpi, więc lepiej rusz tyłek.

     - Ja… - otworzyłam szeroko usta.

     - Jesteś przecież gotowa. Pomóż mu.

     - Tato! – wróciłam do żywych i odwróciłam się w jego kierunku. Patrzyłam, jak odchodzi. – Tato! Nie zostawiaj mnie samej! Dokąd wy idziecie?! To nie jest śmieszne!!! – Ojciec zaledwie pomachał do mnie ręką.

     - Sakura!!! – krzyk Sasu podniósł mi ciśnienie. – Sakura!!!

     - Jasne! Już!

Kucnęłam przy przyjacielu i odsłoniłam ranę po sztylecie.

Szybko zasłoniłam ją ponownie, gdyż zauważywszy wyciekającą krew, odczułam nudności i silną migrenę. Sasuke skulił się w pozycji embrionalnej. Cierpiał, gdy ja naprawdę nie byłam gotowa. Nie wiedziałam, jak mu pomóc. Spanikowałam.

     - Zrób - przytknął twarz do ziemi. – Zrób coś!!!

Przez kilka sekund bez ruchu przyglądałam się jego cierpieniu. Krzyczał tak często, że w pewnym momencie stało się to dla mnie normalnością. Muzyka dla moich uszu.

     - Sakura!!! – krzyk stawał się coraz słabszy. – Zabijesz mnie.

Nie… Nie mogę pozwolić mu umrzeć. Jeden raz popełniłam ten błąd, więc teraz go nie powtórzę. Muszę go uratować, chociaż sama nie wiem, w jaki sposób tego dokonać.

     - Dobra… - złapałam się za głowę i zamknęłam oczy. Musiałam się skupić. Spróbować się wyciszyć. – Muszę skumulować czakrę i… - Cholera, znowu zapomniałam.

     - Saki!

     - Tak, wiem przecież!

Spojrzałam na swoją dłoń, która trzęsła się gorzej, niż galaretka. Nie potrafiłam się skoncentrować. Nagle straciłam wszystko, co było dla mnie znane. Nie wiedziałam, w jaki sposób skumulować czakrę. Nie umiałam tego zrobić, chociaż w obecności ojca, wykonywałam to bez najmniejszego problemu.

     - Kurwa, rusz się! – Sasuke przekręcił się na brzuch, a jego dłonie zacisnęły trawę.

Zamierzałam się zmobilizować i spróbować go uratować, ale wciąż w mojej głowie panowała pustka. Wiedza się zacierała w taki sposób, jakbym miała za chwilę zapomnieć, jak się oddycha.

Kolejne sekundy zabijały Sasuke. Z każdą wskazówką zegara jego wnętrzności zamieniały się w popiół, odbierając mi szansę na ratunek.

     - Jeśli chciałeś mi pokazać, że nie jestem gotowa to miałeś rację!!! – zerwałam się w stronę, w którą poszli nasi ojcowie. – Tato proszę cię! Miałeś rację! Nie dam rady go uratować!!!

Czas mijał, a ja w odpowiedzi słyszałam własne echo, przebijające się przez krzyki przyjaciela. Z oczu poleciały mi łzy.

     - Tato!!!

     - Ich tu nie ma… - cichy głos Sasuke, okazał się być ostatnim dźwiękiem, jaki z siebie wydobył, zanim stracił przytomność.

     - Sasuke? – wróciłam do niego i uderzyłam go w policzek z nadzieją, że go obudzę. – Sasuke – palcami ścisnęłam jego nadgarstek. Puls był ledwo wyczuwalny. – Kurwa! – złapałam się za głowę.

Wszędzie była jego krew. Miałam ją we włosach, na ubraniach, na twarzy – nawet nie wiedziałam skąd jej tak dużo. Zemdlał, bo wytrzymałość na ból się skończyła.  

     - Dobra Sakura… - mruknęłam pod nosem. – Poradzisz sobie. To nic trudnego. Musisz mu pomóc. Dasz radę.

Zamknęłam oczy, czując delikatny powiew wiatru i wysychającą na policzku krew. Przestałam skupiać się na własnych potrzebach i lękach. Całą uwagę przeniosłam na niego.

Nastała cisza. Nie słyszałam nawet bicia własnego serca, które jeszcze nie dawno waliło, jak oszalałe. Następnie prawie natychmiastowo, poczułam moc buzującą w moich żyłach. Otworzyłam oczy i dostrzegłam zielone światło energii, którą emitowała moja dłoń.

Byłam gotowa…

     - Nie umieraj.

Odsłoniłam ranę i przysunęłam do niej leczniczą czakrę. W tej chwili właśnie przełamałam strach i odzyskałam pewność siebie. Doskonale widziałam, w jaki sposób ją poprowadzić, aby uratowała Sasuke. Działałam wedle instrukcji ojca. Zawładnęłam wnętrznościami przyjaciela, aby skumulować ciepło w żołądku.

Wystarczyło kilkanaście kolejnych sekund, aby przywrócić jego stabilność. Naprawdę poszło mi lepiej, niż zazwyczaj, chociaż Sasu praktycznie był na granicy dzielącej go od śmierci. Stało się tak, bo jedną ręką wysyłałam czakrę, a drugą starałam się zawładnąć temperaturą. Wymagało to dużej perfekcji i skupienia, zabierało niesamowity pokład mojej energii, wręcz wyżerało ze mnie życie, ale się nie poddawałam. Musiałam mu pomóc.

Mijał czas… Rana na brzuchu się zasklepiła. Jeden problem z głowy. Pozostało mi teraz usunąć to świństwo z organizmu.

     - Jeszcze chwilę…

Majaczyłam pod nosem, aby w tak ważnym momencie przypadkiem nie stracić przytomności. Musiałam podtrzymywać się na duchu.

     - Już kończę – zamachnęłam się i uderzyłam w miejsce, w którym chował się żołądek.  

Sasuke zachłystnął się powietrzem, po czym zwymiotował nieopodal siebie. Na ten widok uśmiechnęłam się szeroko. Nie sądziłam, że patrzenie na rzygającego przyjaciela może mi sprawić tyle radości. Co za paradoks.

     - Jak poczuje się lepiej skopię ci tyłek. – Sasuke nie przestawał pluć.

     - Jasne – rzuciłam się obok na ziemię. Byłam wykończona.

     - Mówię poważnie. Spiorę cię na kwaśne jabłko. Nikt ci nie pomoże.

     - Nie marudź – usłyszałam dźwięk jego telefonu. – Ktoś ma wyczucie. Zobacz, czy to nie nasi ojcowie. Pewnie sprawdzają czy żyjesz.

     - Mam ich w dupie. Zostawili nas… - uśmiał się, rozkładając na trawie. – Sorry, zostawili mnie na pastwę losu.

     - Nie przesadzasz? Uratowałam cię.

     - A jakbyś tego nie zrobiła, to kto by ucierpiał najbardziej?

     - Fakt. Punkt dla ciebie.

     - To mamy jakąś punktację?

     - Nie… Nie wiem… W sumie… - zakręciłam się, ale dźwięk „Unloco – Bruises” doprowadzał mnie do szału. – Odbierz ten telefon, bo zwariuje, a nawet nie mogę się ruszyć, aby zatkać uszy.

     - Na serio? To niech cię jeszcze trochę po wkurza.

     - Sasuke! – miałam ochotę go kopnąć, bo był w moim zasięgu, ale zaledwie go szturchnęłam.

     - Dobra, dobra, bo się zesrasz.

Patrząc w pochmurne niebo słyszałam, jak się wierci, próbując wyciągnąć telefon.

     - To mama.

     - Mama? – zmarszczyłam czoło i nagle odnalazłam siły, aby na niego zerknąć.

     - Tak? – powoli przechodził do pozycji siedzącej. – Mamo wolniej… Wolniej, bo cię nie rozumiem – wzruszył ramionami. – Kto wrócił? – spoglądał na mnie z przerażeniem w oczach. – Jak to wrócił?! Przecież… Przecież to niemożliwe.