18# DYSOCJACJA

 ITACHI

     „Proście, a będzie wam dane.”

Być może dziwnie to brzmi, bo z religią jestem na per „pan”, ale właśnie tak się stało. Dzisiaj nastał dzień, w którym mogę odmienić los Sakury. Zostałem wybrany, aby ją chronić, w końcu stanę się przydatny. Nikomu nie podoba się mój bohaterski wyczyn, w szczególności rodzicom. Martwią się, że stracą mnie na zawsze. Jedyne, czego nie rozumieją, to tragizmu wydarzenia. Jeśli nie pójdę Sakura zginie i nie wiadomo, co stanie się ze mną, a patrząc z drugiej strony mogę nigdy nie wrócić, choć chyba bardziej odpowiada mi śmierć honorowa. Nie chce umierać, jak tchórz, zbyt długo byłem schowany w cieniu. Ukrywałem się, często zasłaniałem tarczą i dziś już tak nie będzie. Przez mój impas nieświadomie kopałem dół pod sobą.

     - Itachi wiesz, że nie musisz tego robić? Nie chce stracić także ciebie. Popełniłam błąd, wysyłając tam Sakurę bez zregenerowania własnych sił, ale...

     - Musi tam iść. - Brat przerwał wywody matki. - Jeśli chodziłoby o Ino zrobiłbym to samo bez wahania. Czy ty nie zrobiłabyś tego samego dla ojca? - Jego mądrość wywołała uśmiech na mojej twarzy. - Odzyska ją i wróci. Na pewno. Twardszy z niego skurw**l od niejednego psychopaty, na tym świecie.

     - Sasuke słownictwo! - oburzenie matki zabrzmiało sztucznie.

     - Przejdźmy do sedna. Nie mamy czasu. - Tsutomu był spokojniejszy, przytłoczony losem swojego dziecka. - Musisz ją znaleźć i sprowadzić w przeciągu pół godziny. Po tym czasie oboje zginiecie.

     - Nie mogę na to patrzeć. Idę zapalić. - Ojciec unikał kontaktu wzrokowego.

     - Pójdę z tobą. - Tsutomu wzruszył ramionami i poszedł za nim.

     - Wrócę - zerknąłem na Sasuke.

     - Wiem - rozsiadł się wygodnie w fotelu. - Zawsze w ciebie wierzyłem.

Niby czyny są ważniejsze od słów, ale jego zdanie mnie podbudowało. Potrzebowałem kontaktu z innymi ludźmi, bo bardzo dawno zatraciłem się we własnej samotności. Odzyskiwałem nadzieję i osoby, które kochałem. Nie zawracałem i nie patrzyłem w lusterko wsteczne, wręcz przeciwnie. Biegłem przed siebie, zdobywając prawdziwe szczęście.

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     - Proszę cię przestań kłamać - odwróciłam wzrok, aby nie zauważyła moich szklistych oczu. Nie chciałam pokazywać słabości. 

Po kilkunastu sekundach słuchania jej opowieści, miałam ochotę dać zamknąć się w wariatkowie. Dosłownie marzyłam o kaftanie bezpieczeństwa, który osłoni mnie przed innymi i samą sobą. Nie miałam już siły i chęci do walki. Zrozumiałam, że Itachi poradzi sobie beze mnie. Ma wkoło siebie dużo osób, a ja jestem zbędna, wychowana w kłamstwie. Wszystko, w co wierzyłam okazuje się mieć podwójne dno. Nie ma rzeczy, jaka byłaby kompletnie prawdziwa. Jak mam wierzyć osobom, które kocham? Moja matka nie jest tą, za którą się uważa... Ja naprawdę mam dość.

Sadako Haruno, kimkolwiek jest, nie myliła się, co do mojej osoby. Znała mnie lepiej, niż ktokolwiek w moim życiu. Byłam słabą, mało popularną osóbką. Zagubioną dziewczynką. Nie miałam nic, na czym mogłabym opierać swoją przyszłość - przede mną rychły los. To ja jestem problemem. Nie powinnam się urodzić. Dlaczego mam dalej walczyć? TenTen omal nie zginęła, Itachi zaginął, Sasuke stracił szansę na puchar w zawodach. Pociągam za sobą na dno za dużo osób, więc czy powinnam pragnąć powrotu? Chyba dobrowolnie chce oddać się w ręce Hatake. Niby jeszcze nie nadszedł mój czas, mam do wykonania tajemnicze misje, ale ich nie chce. Co jeśli skrzywdzę więcej osób? Jeśli nie uda mi się uratować niewinnych?

     - Sakura uwierz mi, że nie chciałam, abyś się dowiedziała w ten sposób. Nie chciałam ciebie wcześniej opuszczać, ale nie mogłam się odnaleźć.

     - Mieszasz mi w głowie... - Nie mogłam jej uciszyć. - Przestań mówić. Proszę zamilcz!

     - To może być moja jedyna szansa na rozmowę z tobą. Nie chcesz mnie o coś zapytać?

     - Czemu tu jesteś?! - Jej stoicki spokój wzbudzał we mnie pewnego rodzaju obrzydzenie. Każde wypowiedziane słowo było oziębłe i wyrafinowane.

     - Chce cię odzyskać. Nie chce ponownie patrzeć, jak odchodzisz. Proszę daj mi szansę na naprawienie swoich błędów. Czy ty tego naprawdę nie chcesz? - uniosła prawy kącik warg. – Wiem, co myślisz, przecież słyszę twoje myśli. Nie chcesz tam wracać. Sakura twoje życie nie musi takie być. Zostań ze mną, a pokaże ci czym jest prawdziwy raj.

     - Proszę...

     - Krzywdzisz przyjaciół, odbierasz im szansę na szczęście. Jeśli wrócisz do nich, zabijesz ich. Wybuchnie cicha wojna, która zeżre was od środka. Będziesz patrzeć na ich cierpienie, przyglądać się, jak obdzierają ich ze skóry, jak zabawiają się ich trzewiami. Chcesz ich skrzywdzić? - pokręciła głową. - Przecież wiem, że nie chcesz. Zostając ze mną możesz zapobiec wielu nieszczęściom. Sakura zostań ze mną i daj mi szansę.

     - Nie - zagryzłam wargę.

     - Chcesz do nich wrócić? Sakura to przez ciebie Itachi zaginął. Cała akcja na moście to twoja wina. To ty popchnęłaś go tamtej nocy do rzeki.

     - To nie prawda.

     - Czyżby?

Z każdym wypowiedzianym przez nią słowem, zaczynałam mocniej nienawidzić siebie. Zmieniałam perspektywę, otwierałam się na nowe możliwości, jakich nie dopuszczałam do siebie wcześniej. Co jeśli ona ma rację?

     - Spójrzmy na to wszystko obiektywnie - zaczęła stukać nerwowo stopą o posadzkę. - To ty zaczęłaś pierwsza dobierać się do Itachiego, mieszałaś w jego związku, chociaż był zaręczony z Guren. To ty chciałaś odejść i się z nim związać. Znałaś stawkę, ale upierałaś się przy swoim. Na moście nie chciałaś uciekać, trzymałaś go za rękę, utrudniając obronę. Zmanipulowałaś go i kazałaś mu poświęcić swoje życie dla ciebie. Zrobił tak, więc zabrał ze sobą część Sasuke. Jego cierpienie rani Ino. A co się stanie, jeśli powiesz, kim jest Sasori? Z czego chłopak nie ma wyboru, bo to przez twoje czyny został przyciśnięty do muru. Zachowałaś się samolubnie. Wybrałaś siebie. Jesteś z tego zadowolona?

     - Z Guren to nie tak...

     - No każda „druga” tak mówi. Zawsze się tłumaczą, że to te pierwsze źle postępowały. Chcesz dalej się tak oszukiwać?

     - Dlaczego mi to mówisz? To mnie boli.

     - Ranisz innych Sakura! Otwórz oczy! - Pierwszy raz uniosła głos, a jej ręka zacisnęła się w pięść. - Mogłaś przeczekać rok, wyjechałabyś na studia i poznała swojego faceta, a nie kradła cudzego. Wszystko ma swoje konsekwencje.

     - Ja.... Yyyy…

Ona miała rację. Byłam suką odbijającą facetów. Zmanipulowałam Itachiego, namieszałam mu w głowie i wykorzystałam do swoich celów. On bronił mnie, gdy ja nie miałam do zaoferowania nic w zamian. To przeze mnie odszedł. Boże... To naprawdę wszystko moja wina.

     - Chodź ze mną - uśmiechnęła się do mnie. - Chodź, a sprawie, że zapomnisz o wszystkim. Oni poradzą sobie bez ciebie, w końcu przyzwyczają się do twojej nieobecności. Będą bezpieczni, jeśli pójdziesz ze mną - wyciągała w moją stronę dłoń. - Obiecuję, że nigdy cię nie okłamię. Nie będę taka, jak oni. Nie skrzywdzę cię i złagodzę twój ból. Oszczędź cierpienia innym i zostań ze swoją mamą.

     - Obiecujesz, że nic im nie będzie? A co z Itachim?

     - To kwestia czasu i go znajdą. Wróci do Guren. Będą szczęśliwi - wyprostowała rękę w łokciu. - Przecież, jak kogoś kochamy to chcemy dla niego, jak najlepiej, prawda?

Jestem przeszkodą. Kłodą rzuconą przyjaciołom pod nogi. Moja śmierć zapobiegnie tragediom. Nie mogę wymagać od nich takiego poświęcenia. Nie dla mnie.

     - Ukufa siyeza.¹

Zbliżałam się do niej. Byłam gotowa, aby się poddać.

ZMIANA POSTACI – ITACHI

     Znałem ten głos, rozpoznawałem go. To była ona, dziewczyna z mojej głowy. Przemawiała do mnie, gdy chciała i traktowała mnie, jak swoją własność. „Jesteś tylko mój Itachi” - wielokrotnie powtarzała to samo zdanie.

     - No już ci się oddam - mruknąłem pod nosem.

Moja ręka pierwszy raz została podniesiona na kobietę. Nienawidziłem siebie za to, bo nie należałem do fun klubu damskich bokserów. Czy ten żal trwał długo? Niekoniecznie. Nawet uśmiechnąłem się, widząc jak upada na podłogę z pękniętym łukiem brwiowym. Przez tyle czasu chciałem ją skrzywdzić, a ten cios był zaledwie namiastką pomysłów na tortury, wcielonych w życie.

     - Itachi!? - Sakura odskoczyła. - Co ty wyprawiasz! To moja matka!

     - Gówno prawda - przekręciłem oczami. - To nie twoja matka, a suka, która stoi za moim zaginięciem.

     - Sakura… - Kobieta się rozpłakała. - Co się dzieje? Proszę. Pomóż mi. - Była dobrą aktorką. - Dlaczego mnie skrzywdził?

     - Itachi... - Nie mogłem uwierzyć, że Różowa Dama zachowywała bezpieczny dystans, po tym jak odzyskała pamięć.

     - Saki, no co Ty?! Boisz się mnie?? - zrobiłem krok w jej stronę, ale ona zwiększyła ponownie odstęp między nami. - Sakura...

     - Nie podchodź do mnie. Skąd mam wiedzieć, że to ty!? Skąd się tutaj wziąłeś?!

Zawładnęła jej umysłem i skierowała przeciwko światu. Pierwszy raz widziałem taką przepełnioną żalem minę. Jej piękne zielone oczy stały się szkliste. To nie była ta Sakura, która chciała walczyć o nas. Ona zrezygnowała, dała się pokonać poczuciu winy. Traciłem ją.

     - On chce nas rozdzielić. Chce cię skrzywdzić. – Nie przestawała grać swojej roli.

     - Zamknij się! - wskazałem na nią palcem, nie odrywając wzroku od Różowej Damy. - Sakura to ja, Itachi.

     - To nie może być on. Dobrze wiesz, że nie może być tutaj z nami. Skąd by się wziął w twojej głowie?

     - Nie jesteś Itachim.

     - Żartujesz? - Nie miałem pomysłu, jak pokazać jej prawdę.

     - Itachi, którego znam nie uderzyłby kobiety.

     - Ona nie jest tym, za kogo ją bierzesz.

     - Ona jest moją matką!

     - Manipuluje tobą! Chce, abyś tak myślała! Twoja mama jest w domu!

     - Nic nie wiesz! Skąd możesz wiedzieć?!

     - Sakura do cholery, to ja Itachi! Przyszedłem tutaj, aby zabrać cię do domu! Znam sposób!

     - On chce nas rozdzielić… - Kobieta była wrzodem na moim tyłku. – Sakura on nie chce twojego szczęścia.

     - A co ty wiesz o szczęściu?! – zareagowałem impulsywnie. Chwyciłem ją za kawałek sukienki, po czym uderzałem jej fikcyjną sylwetką o ścianę. – Sama mnie więzisz!

     - Przestań! – Sakura złapała mnie za bark, chciała mnie od niej odsunąć.

     - Pomóż mi. – W strachu wyszeptała te słowa.

     - Przestań udawać!

     - Zostaw ją! – poczułem mocny cios w głowę.

Padłem na kolana, starając się nie stracić ponownie kontroli. Minęła chwila, zanim odnalazłem się w sytuacji. Kobieta stała za plecami wściekłej Sakury, która nie była już sobą. Jej oczy pochłonął mrok.

     - To nie możliwe – przytrzymywałem się za bolący kark.

Podszywana matka uśmiechnęła się do mnie. To był wyjątkowo szyderczy uśmiech, który wzbudzał we mnie potężniejszą dawkę nienawiści. Przejęła kontrolę nad Sakurą, zawładnęła jej umysłem. Nie miałem pojęcia, jak się teraz zachować. Kończył się nam czas, a nie zapowiadało się na krótką walkę. Muszę znaleźć sposób, aby ją znokautować. Muszę zabić tę sukę, zanim ona zabije nas.

     - Poddaj się i odejdź – wychyliła się zza pleców Saki. – Tym razem skorzystaj z propozycji, bo dobrze wiesz, że nie wygrasz? Właśnie zyskałam to, czego ty nigdy nie odzyskasz – pogłaskała różowe włosy, robiąc z Sakury własnego kundelka. – Jest cała moja. Tylko moja Itachi. Przegrała, ale ty wciąż możesz być zwycięzcą. Dołącz do mojej grupy, a spełnię każdą twoją zachciankę.

     - Nie potrzebuje tego. – Dopiero teraz się wyprostowałem, choć wciąż zachowywałem dystans. Bałem się wykonać, jakikolwiek ruch. – Dobrze wiesz, że mi na tym nie zależy.

     - Cóż… - westchnęła. – Masz jeszcze kilka minut. Może zmienisz zdanie, a do tego czasu… - pstryknęła palcami.

Sakura wleciała we mnie, niczym wściekły pies. Nie przestawała w szale zadawać nieprzemyślanych i amatorskich ciosów. Zdołałem unikać większość uderzeń, pozostałe blokowałem. Była słabsza od przeciwników, z jakimi spotykałem się na ringu. Zupełnie inna, choć byłem przekonany, że z każdym ruchem rosła w siłę.

     - Sakura stój! – uniknąłem ciosu i zatrzymałem ją, obracając plecami do siebie. Zastosowałem na niej bardzo prosty trick. – Zrozum! To ja Itachi! – szarpała się. Powoli wyślizgiwała się z mojego uścisku. – Sakura błagam cię…

Jej niewinnym ciałem zawładnęły płomienie. Tak gorące, że automatycznie od niej odskoczyłem. Poparzyła mnie.

     - Co ty wyprawiasz?! Przestań! – Płomienie się uspokoiły, a ciało Sakury pozostało bez skazy.

     - Zapomniałeś, że to jej głowa?! – Kobieta krzyknęła, będąc niezwykle dumną ze swoich poczynań. – Może zrobić, co tylko chce! To jej świat Itachi!

     - Cholera - burknąłem pod nosem.

Byłem w kropce. Sakura została pochłonięta przez moc silniejszej jednostki. Nie panowała nad sobą i nie dostrzegała prawdy, jaką próbowałem jej uświadomić. Była gotowa mnie zabić, a ja nie mogłem się zrewanżować. Nie skrzywdzę Sakury, więc muszę wymyślić coś innego. Ale co, gdy ta kobieta wiecznie stoi mi na drodze? Jej jedno słowo ma większą siłę, niż setka moich zdań. W jaki sposób mam ją przechytrzyć i opamiętać Sakure?

     - Skończcie gapić się sobie w oczy! Ruszcie się trochę! – Ponownie pstryknęła palcami.

     - Sakura nie! – Jej pięść przeleciała tuż koło mojego nosa. Była sprytniejsza i wzrosła jej szybkość. Ewoluuje. – Proszę cię przestań!

Popełniła błąd, którego nie wykorzystałem. Mogłem ją skrzywdzić, ale nie zacisnąłem nawet pięści. Nie mogę winić jej za to, co się teraz dzieje. Muszę szybko wykombinować dla nas wyjście ewakuacyjne, bo oboje zginiemy.

     - Wycofasz się Itachi? Wciąż masz czas! Możesz wrócić do domu i odzyskać wszystko, co dotychczas straciłeś! Ona, za twoje życie! Co ty na to? Aby pomóc ci się zdecydować powiem ponownie… Z nami nie wygrasz!

     - Może z Sakurą nie… - zatrzymałem cios, który na moment sparaliżował moje przedramię. – Przestań - stłumiając ból przymknąłem jedną powiekę. Chciałem utrzymywać z nią kontakt wzrokowy. – Sakura. - Jej piszczel zatrzymał się na moich żebrach, usłyszałem trzask. – Sakura - uklęknąłem przed nią na prawe kolano.

     - Chcesz dziś zginąć Itachi? Czy ta pusta walka jest tego warta?! Co chcesz przez to udowodnić?!

     - Nie zrezygnuje z ciebie – przeszywał mnie impulsywny, narastający ból. – Sakura, nigdy z ciebie nie zrezygnuje. - Mój oddech stał się ciężki, na czole pojawiła się armia kropel potu.

     - Więc chcesz zginąć?! – zaklaskała. – Brawo. Damy Ci to, czego pragniesz, lecz w bardziej spektakularny sposób. Wielki wojownik Uchiha nie może zginąć w tak błachym, mało widowiskowym stylu. – Znowu pstryknęła palcami.

Sakura się cofnęła, a ziemia zaczęła drżeć. Sparaliżował mnie ból, więc nie ruszałem się z miejsca.

W głębi siebie żywiłem nadzieje na szczęśliwe zakończenie. Ufałem, że się opamięta i mnie nie zabije. Zdołała przecież wykonać nie lada wyczyn dla Sasoriego, gdy tamtego dnia uratowała mu życie. Czy mogę liczyć na to samo?

Ziemia pode mną się rozdzieliła. Pochłonął mnie mrok przepaści.

Zatracenie…

Zderzyłem się z asfaltem, słysząc kolejny charakterystyczny trzask towarzyszący łamaniu kości. Upadłem na prawy bok, przez co wybiłem obojczyk i podzieliłem na pół kość ramienną. Zabolało tak bardzo, że na chwilę mnie zamroczyło. Nie mogłem się odnaleźć, zagubiłem swoją świadomość w cierpieniu.

     - To jeszcze nie koniec Itachi! Wstawaj! – Ten głos doprowadzał mnie do szału, ale jednocześnie napędzał do starcia. Przypominał mi, o jaką stawkę walczę.

Przechyliłem się na lewą stronę, gdzie wciąż pulsował rozdzierający ból po roztrzaskanych żebrach. W końcu po kilkunastu sekundach zdołałem się podnieść. Za pewne wyglądałem, jak pijany menel starający się utrzymać pion, jednak naprawdę stanie na nogach sprawiało mi trudność. Zaciskałem zęby, tłumiłem łzy i modliłem się o szczęśliwy finał.

Zamarłem… Ponownie… To miejsce…

Znalazłem się na moście. Tak tym sławnym moście, na którym rozgrywała się większość naszych tragedii. Z jednym małym wyjątkiem - był zawalony w połowie.

     - O mój Boże - podtrzymywałem się o barierkę.

Zerwał się silny wiatr. Pamiętam, to zdarzenie z mojego koszmaru. Śniło mi się, że biegłem, uciekałem i zatrzymałem się na krawędzi. Nie miałem drogi ucieczki, a za moimi plecami…

     - Nie - dobiegł do mnie świst charczących płomieni. – To nie może być prawda.

Sakura kroczyła w moim kierunku, a za jej plecami roznosił się dziki ogień. Panowała nad najmniejszą iskrą odłamującą się od reszty. Ona była Panem tego świata.

Ostrożnymi krokami zacząłem się cofać. Wiedziałem, że ta opcja kiedyś się skończy, bo krawędź przepaści była kilka metrów za mną.

Najmniejsze drgnięcie i każde oderwanie podeszwy od podłoża, wbijało gwóźdź do mojej trumny. Zmasakrowała mnie wcześniej swoją siłą. Kilka potężnych ciosów sprawiło, że zaczynałem umierać od środka. Złamane żebro przebijało stopniowo moją skórę.

     - Dokąd uciekasz Itachi? – zamknąłem oczy, gdy kawał asfaltu oderwał się od krawędzi. – Czy to nie honorowa śmierć? Z ręki swojej miłości? – stała w bezpiecznej strefie, po drugiej stronie mostu.

Chciałem powiedzieć Sakurze masę rzeczy, ale żadna nie była dla mnie wartościowa. Nie wiedziałem, jakimi słowami chce się z nią pożegnać. Byłem pewien jednego, co wykańczało moją duszę. Pewnego dnia Różowa Dama się ocknie, odzyska kontrolę i ponownie będzie sobą. Jeśli dowie się, że mnie zabiła, w tej samej sekundzie umrze razem ze mną. Tych wyrzutów sumienia nigdy nie stłumi.

     - Zabij go i wracamy! Kończy się nam czas, Sakura!

     - Zanim to zrobisz chce ci coś powiedzieć… - Moje nogi przypominały galaretę.

     - Daj się jemu wygadać, a potem go zabij. Okaże mu akt miłosierdzia pod koniec tego marnego żywota.

     - Jak wrócisz do domu nie oglądaj się za siebie. Nigdy nie żałuj tego, co zrobiłaś, bo to nie jest twoja wina. Powiedź mojej rodzinie, że chociaż nie byłem ideałem i często ich raniłem, to byli dla mnie wszystkim – zakaszlałem, rozprzestrzeniając na asfalt krople krwi. Ciepło płomieni zaczynało mnie dusić.

     - Oj, co za ckliwy moment. – Suka nieustannie się wtrącała.

     - Nie wiń się za moją śmierć i nie przestawaj walczyć. Nie zmarnuj mojego poświęcenia, bo ona musi zapłacić za to, co nam zrobiła. Musisz ją zabić Sakura. Będziesz jedyną osobą, która będzie wstanie stawić jej czoła i zwyciężyć. Wierzę w ciebie. – Kolana zderzyły się z podłożem. – Sakura - traciłem stopniowo przytomność. – Zrobiłem to dla ciebie. Mogłem się bronić, ale nie potrafiłem tego zrobić. To jest mój wybór, więc nie obwiniaj się za to – powtarzałem się, ale ciężko było mi składać logicznie zdania. – Nie twoja wina kochanie… Nie twoja… - Mój oddech był niemiarowy, płytki. – Zrobiłem to dla ciebie moja Różowa Damo.

     - Wykończ go! Koniec z tym pieprzeniem!

W tamtej chwili dostrzegłem iskierkę nadziei, jakiej brakowało mi wcześniej. Kolor oczu Sakury migotał, zamieniając się to z ciemnego mroku, na naturalną zieleń. Walczyła i stawiała opór.

     - Sakura słyszysz! – pstryknęła palcami. – Zabij go!

     - Jesteś najlepszym prezentem od losu, jaki kiedykolwiek otrzymałem. Tylko przy tobie byłem naprawdę szczęśliwy. Nie musiałem udawać, nie musiałem dostosowywać się do głupich norm i zasad. – Jej stopa oderwała się od ziemi, ale zatrzymała się w powietrzu. – Popychałaś mnie ku niebiosom.

     - Sakura zabij go! Masz wykonywać moje rozkazy!

     - Dla ciebie zrobiłbym wszystko – kontynuowałem wylewanie uczuć. – Jesteś warta każdego cierpienia, jakie przeszedłem. Teraz, gdy odzyskałem pamięć, gdy wiem, z czym musieliśmy się zmagać, widzę prawdę. – Noga opadła na asfalt. – Nigdy, przenigdy nie pożałuje tego, że ciebie spotkałem. Jesteś moją Różową Damą i wiesz, o tym prawda?

     - Zabij go!! – Kobieta zaczęła pstrykać nerwowo palcami, ponieważ grunt zaczął się pod nią sypać. – Zabij go!! Natychmiast!

Ręka Sakury wzbiła się ku górze, jej oczy pochłonęła czerń. Płomienie wzbiły się w powietrze, formując się na kształt bicza.

Po chwili ruszyły w moim kierunku.

     - Kocham cię… Zawsze będę cię kochał – skręciłem twarz na prawo i zacisnąłem mocno powieki. Nie chciałem na to patrzeć.

     - Co ty wyprawiasz?! Masz go zabić!!!!

Otworzyłem oczy i nie poruszając głową, kątem oka zerknąłem w stronę Różowej Damy. Ogień zatrzymał się tuż przy moim policzku. O dziwo jego temperatura mnie nie raniła. Sakura stawiła opór, jakiego kobieta nie mogła pokonać.

     - Zabij go!! Natychmiast!!

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Miłość jest niezniszczalną siłą. Niewidzialną mocą napędzającą człowieka do życia. Żadna siła nie może być jej równa. Nie można jej zdefiniować, zrozumieć i kontrolować. Kocham – to najniebezpieczniejsze słowo na świecie.

     - Nie – wzięłam rękę do tyłu, a razem z nią powędrowały płomienie. – Nie zrobię tego.

Czułam ją w swoim wnętrzu. Jej moc nieustannie błądziła w moich żyłach, czekając na słabość. Miażdżyła raz po raz moje mięśnie, starała się dotrzeć i zawładnąć moim sercem. Była silna, naprawdę fenomenalnie poradziła sobie z manipulacją. Wykorzystała moją słabość, wpiła się w Piętę Achillesa. Żywiła się nieszczęściem, wyrzutami sumienia i zmartwieniami. Mąciła w umyślę, jak pisarz zabawiający się w Boga ze swoimi postaciami. Chciała mnie mieć, lecz zbyt długo czekała. Popełniła błąd, stawiając mnie przeciwko Itachiemu. Zrobiła największą pomyłkę, jakiej człowiek mógłby się dopuścić. Nie powinna stawać pomiędzy dwojgiem kochających się ludzi. Szczerego uczucia nikt, ani nic nie zburzy.

     - Zwariowałaś?! Co ty wyczyniasz?!

Zatrzymałam się na krawędzi blisko ukochanego. Posłałam mu lekki, lecz dosadny uśmiech. Dzięki niemu odzyskałam wiarę w siebie.

     - Powiedziałaś, że ten świat należy do mnie.

Czułam się, jak super bohater, który ratuje Ziemię przed zagładą. Nie umiem sprecyzować tego uczucia, ale było fantastyczne. Połączony orgazm z ekstazą. Dawka wybuchowa, ekstremalna adrenalina. Milion tak zwanych motylków, wzburzyło we mnie ocean mocy.

     - Więc poczuj moją siłę.

Wysunęłam nad przepaść dłoń. Ziemia ponownie zaczęła drżeć. Zauważyłam na jej twarzy zwątpienie. Bała się mnie.

     - Nie ważne, czy jesteś naprawdę moją matką – kontynuowałam swoją mowę końcową. – Mam gdzieś, czy mówisz prawdę, bo nikt… - uśmiechnęłam się szeroko, a kawałki pękniętego asfaltu zaczęły wynurzać się z jeziora. – Naprawdę nikt… - odłamy łączyły się w całość, odbudowywały most. – Nie będzie rządził moim życiem i kwestionował moich wyborów. Nikt nas nie rozdzieli.

Płomienie zablokowały jej drogę ucieczki. Nie mogła stąd odejść, bo wpadła w pułapkę. Sama zrzuciła na siebie ten los.

     - Wycofaj się. Ostrzegam cię, Sakura. Nie pokonasz mnie, bo jesteś za słaba.

     - Może cię nie pokonam, ale będę próbować – wzruszyłam obojętnie ramionami, idąc do niej. – Co mam do stracenia?

     - Ku*wa – skrzywiła się. – Jeszcze się spotkamy Sakuro Haruno. Pożałujesz swojego wyboru. Będziesz cierpiała najmocniej z nich wszystkich. Wypatroszę cię. Załatwię cię!

     - Wiesz ile osób już mi to powiedziało? Zbyt dużo. Teraz na samo brzmienie tych słów, chce mi się śmiać – parsknęłam. – Zapamiętaj to sobie suko. Wiedz, że nie będzie ze mną łatwo. Ty grozisz mi, to i ja mogę grozić tobie. Znajdę cię i odpowiesz za wszystkie krzywdy. Załatwię cię, zanim ty zdołasz kiwnąć palcem.

Chociaż przemawiałam, jak odważna i nieposkromiona, to w moim wnętrzu mną telepało.

     - Być może masz rację – wzrokiem podążyła na Itachiego. – Myślisz, że on dożyje tej chwili?

Itachi! Obejrzałam się za siebie i z przerażeniem pobiegłam w jego kierunku. Znowu zagubiłam się we własnej dumie. Ponownie pochłonęła mnie pycha i egoizm. Co jest ze mną nie tak?!

     - Itachi… - uklękłam przy nim i położyłam jego głowę na moje uda, aby następnie gładzić dłońmi blade policzki. – Itachi…

Spokój przerwał huk pękającego szkła.

     - Ukuphela kuseduze. Ukunqoba nakakhulu.²

Kobieta zniknęła, w nieznany mi sposób ulotniła się z mojej głowy.

     - Podążaj za czerwonym światłem. – Z trudem złapał mnie za nadgarstek. Jego uścisk był słaby. – Sakura musisz iść za czerwonym światłem. Ty jesteś nadzieją… - kaszlnął, wypluwając krew.

     - Nic nie mów - rozpłakałam się. Nie mogłam poskromić łez. Zacisnęłam mocno usta i starałam się nie wpaść w panikę.

     - Mogłaś ją zabić. Dlaczego pozwoliłaś jej odejść?

     - Jesteś ważniejszy, niż ona. Znajdę rozwiązanie. Uratuje cię Itachi…

     - Musisz skupić się… - kolejna dawka ciemnej cieczy wydostała się z ust, spływając po jego brodzie. – Musisz ją powstrzymać.

     - Nie przejmuj się nią… - pękłam i rozpłakałam się na dobre. – Proszę Itachi… - Moja klatka piersiowa zaczęła szaleć w rytmie szlochania. – Itachi nie zostawiaj mnie. Nie możesz… - piszczałam, nieustannie marszcząc czoło. Chciałam zapanować nad rozpaczą. – Nie możesz zostawić mnie samej. Nie teraz… Przepraszam za wszystko. Proszę cię nie odchodź.

     - Nie płacz… - uniósł dłoń do góry i pogłaskał mnie po policzku, zamieniając strumienie łez w ślady jego zakrwawionych palców. – Zawsze będę przy tobie.

     - Wymyślę coś… Ja znajdę sposób. Nie stracę cię. Nie! – Bezradność przejęła władzę nad moim głosem. – Nie pozwolę ci odejść, rozumiesz?! Nie teraz, gdy cię odnalazłam! Nie poddawaj się! Itachi zostań ze mną!!!!!!

     - Nie na wszystko można znaleźć rozwiązanie. - Palce przestały dotykać moich policzków. – Jeszcze się spotkamy Różowa Damo - zachłystnął się powietrzem. – Podążaj za czerwonym światłem…

To były ostatnie słowa, jakie wydostały się z jego sinych warg. Jego twarz pochłonął lód.

     - Itachi?! – szarpałam go za bluzę. – Itachi?! – nie oddychał. – Nie… Nie… Nie znowu… Nie… Itaaaaaacccccchhhhhhiiiiiiiiii!!!!!!!!

DODATEK – SASUKE UCHIHA

Miałem dość tego pokoju. Sam nie wiedziałem, gdzie powinienem teraz być. Tak bardzo chciałem uciec, zaszyć się przed całym światem, spróbować przetworzyć informacje na spokojnie. Potrzebowałem czasu, którego nie mogłem uzyskać. W momencie, gdy ujrzałem Itachiego, gdy mój ojciec ściskał mnie za gardło, a potem puścił, miałem ochotę wybiec. Zdecydowałem się jednak zacisnąć mocno pięść i stłumić strach. Pokonałem wewnętrzny głos i zostałem.

Szczerze to bałem się spojrzeć w lustro. Nie byłem gotowy podnieść do góry głowy, bo przytłoczył mnie wstyd. Zrzuciłem winę na Sakurę i na nią, przeniosłem swój cały żal za stratę brata. Był moim przyjacielem i nie mogłem znieść tej niewiedzy. Myślałem, że odszedł przez nią. Osądzałem ją, bo sam nie chciałem być sądzony. Przez to wszystko moja arogancja sięgnęła zenitu, postradałem rozum bez możliwości łatwego powrotu.

Teraz, gdy na nich patrzyłem dostrzegałem coś, czego wcześniej nie doświadczyłem. Czego do siebie nie dopuszczałem, bo wolałem szukać winowajcy, zamiast odkrywać prawdę. Przez nich mur, jaki postawiłem runął. Nie wiem, czy to chwilowe, ale naprawdę odczułem wielką chęć na zmianę. Chcę być innym człowiekiem, zaakceptować swoje życie i skonfrontować się z problemami. Nie mogę być słaby. Nie w momencie, gdy dwie z najbliższych mi osób, walczą o przetrwanie.

Głośny jęk wyrwał mnie z moich rozmyślań. Podniosłem wzrok i ujrzałem, jak ciało Sakury wygina się w łuk. Zaciągała się łapczywie powietrzem, przez co zdobyła pełną uwagę. Przykuła wzrok każdego zebranego w pokoju. Minęła sekunda i przechyliła się na bok. Z jej ust wylała się krew. Przesiąkła w pościel, materac, a następnie zaczęła kapać na panele podłogowe.

     - Już dobrze. - Mama głaskała ją po czole. - Wszystko będzie dobrze. Oddychaj.

     - Nie - wtuliła się policzkiem w zakrwawioną pościel. - Nie będzie dobrze...

Zajrzałem prosto w jej zapłakane oczy i poczułem ogromny ból w okolicach mostka. Moje serce zamarło na kilka sekund, aby później ocknąć się, wrzucając najwyższy bieg. Z dynamicznym rytmem uderzeń przychodziło potężniejsze cierpienie. Nie umiem tego sprecyzować. To tak, jakby ktoś zaciskał w dłoniach moje serce, które chce eksplodować. Szczypię. Szarpię. Paraliżuje moje kończyny.

     - Sakura, o czym ty mówisz? - Mikoto skierowała wzrok na ojca, po czym podsunęła twarz bliżej Sakury.

     - Od... - pociągnęła nosem, po czym zasłoniła połowę twarzy dłonią. - Odszedł.

Jej słowa, choć nie wyraźne wzburzyły sztorm. Mama się popłakała, załamany Tsutomu osunął się po ścianie na podłogę, a mój ojciec złapał się za klatkę piersiową, jakby miał dostać zawału. Jedynie ja zachowałem zimną krew, bo wiedziałem, jako pierwszy. W momencie, gdy zajrzałem w jej oczy, zrozumiałem.

     - To nie możliwe... - Matka nie odpuszczała. - Czy on może umrzeć?! - podbiegła do ojca i nim potrząsnęła. - Powiedz mi czy nasz syn może umrzeć?! Czy on nie żyje?!

Nie przestawała go szarpać i miotać jego ciałem. Mój ojciec, wciąż milczał. Pogrążony we własnych myślach stracił kontakt z rzeczywistością. Nie wiedziałem co powinienem, o tym sądzić, ale przeczuwałem, że ta historia nie może mieć takiego zakończenia. Itachi nie mógł odejść. Jest zbyt twardym zawodnikiem i chociaż zniknął niezauważony, wróci.

     - Nie wiem. - Fugaku przemówił po dłuższym czasie. - Nie mam bladego pojęcia, co się z nim stało.

W tej ciężkiej chwili nie potrafiłem się z nimi zjednoczyć. Oni, połączyli się w bólu i opłakiwali Itachiego, gdy ja odzyskiwałem spokój. Miałem przeczucie, że on żyje. Coś kompletnie mi nieznanego oraz bardzo potężnego mówiło, że mój brat się nie poddał. Przeczucie? Możliwe. Itachi po prostu nie należy do słabych – w końcu płynie w nim krew rodu Uchiha.

„Nie ważne ile razy przyjdzie nam umierać.

Zawsze odnajdziemy do siebie drogę.”

_______________________

¹śmierć nadchodzi

²Koniec jest bliski. Zwycięstwo jeszcze bliżej.

(amatorskie tłumaczenia – język zulu)

PS - rozdział nie przeszedł przez magiczną moc mojej bety, więc błędy z czasem zostaną - zniwelowane ^^