17# RETROSPEKCJA

"Nie ważne, jak bardzo będziesz się starać...

Nie zmienisz przeznaczenia..."

SAKURA

     Pamięć jest jedną z najważniejszych funkcji naszego mózgu. Co się dzieje, gdy zaczynamy zapominać? Popełniamy kilkukrotnie te same błędy. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć skutków podejmowanych decyzji, bo zaczynamy wszystko od nowa. Mijamy ludzi na ulicy i ich nie poznajemy, chociaż możliwe, że byli przełomową chwilą w naszym życiu. Wpłynęli na nasz rozwój, stali się nieodłączną częścią nas samych. Budujemy nasze życie na doświadczeniach, sklejaniu momentów i ulepianiu z nich rzeczywistości. Jesteśmy podejrzliwi, nieufni i ostrożni, aby chronić swoją przyszłość. Jak zapobiegać własnym porażkom? Jak walczyć, gdy w koło nas kłębią się niezliczone kłamstwa i tajemnice? Lepiej jest wiedzieć, na czym stoimy, niż podążać obcymi ścieżkami na oślep. Nie chcę się dłużej czuć, jak nabój wystrzeliwany bez celu z plastikowej broni. Definitywnie pragnę zamknąć ten rozdział. Może jestem głupia, marnując szansę na normalne życie, ale koniec z ukrywaniem się pod kopułą niezliczonych pytań. Jestem Sakura Haruno, dziewczyna ze zdolnościami, które zostały mi przekazane przez samego Boga. On mnie stworzył i wierzę, że ma w tym jakiś cel.

     -Więc jak? Gotowa? – Mikoto wymusiła uśmiech.

     -Dacie nam chwilę? – zerknęłam na ojca.

Chociaż to nie z nim chciałam porozmawiać, zależało mi na jego pozwoleniu. Ojciec bez słowa przytaknął głową i jako ostatni opuścił pokój.

     -Byłam bliska śmierci, więc przeszłam przez barierę, która pozwala mi cię dostrzec. Ciebie i inne błądzące dusze – podniosłam wzrok.

Itachi stał przede mną z wyrysowanym smutkiem i zmartwieniem na twarzy. Bez wypowiadania zbędnych słów wiedziałam, jakie jest jego zdanie na ten temat. Znałam go wystarczająco dobrze, aby stwierdzić kiedy jest niezadowolony. Na szczęście, on także zdołał mnie poznać i wiedział, że jego interwencja mnie nie powstrzyma.

     -Nie chcę, abyś się na to zdecydowała. Sakura, znajdziemy inny sposób. Nie musimy tak ryzykować.

     -Itachi muszę to zrobić. Tutaj nie chodzi wyłącznie o nas. Całe moje życie zależy od tego momentu. Jeśli twoja mama przeprowadzi mnie przez mur postawiony przez mojego ojca, mogę poznać prawdę. Mogę dowiedzieć się kim jestem.

     -Ale ja wiem kim jesteś – kucnął. Próbował dotknąć mojego policzka, jednak „bariera materii”, wciąż nas od siebie oddzielała. – Sakura, proszę pozwól mi samemu to rozwiązać. Znajdę sposób, aby się wydostać.

     -Wiem, że się martwisz, ale musisz mi zaufać.

     -Ufam, ale to nie pomaga. Co jeśli coś ci się stanie? Dobrze wiesz, że nie mogę cię chronić. Jestem bezużyteczny.

     -Bezużyteczny? – Mimowolnie się uśmiechnęłam. – To dzięki tobie znaleźliśmy się w tym miejscu. Gdyby nie ty, tkwiłabym dalej w martwym punkcie.

     -Nie zniosę tego. To jest chore! – wstał, zasłaniając dłonią oczy.

     -Ej… Ej… - podeszłam do niego. – Wszystko będzie dobrze. Dam radę Itachi. Dużo przeszłam i…

     -Właśnie to mnie martwi – przerwał mi. – Wiecznie coś się dzieje, nie ma nawet sekundy na zaczerpnięcie porządnego oddechu, a teraz chcesz zaryzykować ponownie. Ile razy możesz uniknąć śmierci? Bo ja już straciłem rachubę.

     -Chcę, abyś pozwolił mi to zrobić. Nie zdecyduję się do czasu, gdy mi na to nie pozwolisz. Itachi, proszę. – Moja ręka przeniknęła przez jego dłoń. – Mogę zmienić przyszłość, odmienić swoje życie i zrozumieć zaistniałą sytuację. Jest mi ciężko, ale ucieczka w niczym nie pomoże. Jeśli się schowam, to…

     -To? – zatopiłam się w jego spojrzeniu.

     -Mogę stracić cię na zawsze. Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Przez rok czułam, że ze mną coś nie tak, że czegoś mi brak. Nie umiałam się odnaleźć, odróżnić rzeczywistości od fikcji. Byłeś przy mnie. Sam wiesz, co się ze mną działo. Użalałam się nad sobą uwięziona we własnych problemach. Nie chce być już tą osobą. Nie jest mi łatwo, ale jeśli uda się to zakończyć… Jeśli uda mi się sprowadzić ciebie do domu… - próbowałam powstrzymać płacz. – Wiem, że wszystko się ułoży.

     -Dobra – wziął głęboki wdech. – Zgoda – przysunął do mnie głowę, jakby chciał się zetknąć ze mną czołem. – Ale obiecaj, że wrócisz.

     -Wrócę. Zawsze wracam.

Czerpanie radości ze wspólnej chwili przerwało pukanie do drzwi. Mikoto niepewnie wychyliła się zza framugi, posyłając nam smutne spojrzenie.

     -Jesteś gotowa? – pokiwałam głową.

Nie byłam tak naprawdę przygotowana, bałam się rezultatów eksperymentu. Sakura Haruno kontra reszta świata. Dzisiaj postawię pierwszy krok do przygotowania obrony. Nikt oprócz mnie nie ma prawa rządzić moim życiem, więc muszę definitywnie zakończyć działanie zaklęcia. Jestem „Panią” swojego losu i sama mogę decydować, za jakimi drogowskazami chcę podążyć. Jestem gotowa, aby odżyć – jestem przygotowana na najgorsze.

     -Zamknij oczy. – Głos Mikoto zadrżał. Denerwowała się znacznie bardziej ode mnie. – Pamiętaj, abyś słuchała mojego głosu, bo tylko tak będziesz w stanie powrócić. Ja jestem twoim wyjściem.

     -Wiem – uśmiechnęłam się delikatnie.

     -Sakura, jeśli zabłądzisz możesz się nigdy nie obudzić, rozumiesz? – Nadopiekuńczość ojca nie znała granic. – Proszę Cię, nie zgub się.

     -Będziemy na ciebie czekać – poczułam dłoń Sasuke na swoim barku. – Wróć, bo musimy skopać kilka tyłków.

     -To da się zrobić – zaśmiałam się nerwowo, bo jedynie na to było mnie stać.

     -Sakura, wciąż możesz się wycofać. Nie musimy tego robić. Znajdziemy inny sposób. Zdecydowanie bezpieczniejszy.

     -Tato, pozwól mi to zrobić. Już rozmawiałam z Itachim i wiem, że nie ma innego sposobu. Pozwólcie mi w spokoju przez to przejść.

     -Pozwólmy jej. – Mikoto mnie poparła. – Zacznijmy – złapała mnie za rękę. Jej dłoń była zimna, jak lód wyciągnięty z zamrażarki.

****

     Znalazłam się na moście. Odgłosy kropel deszczu uderzających o drogę, przygłuszało intensywne bicie mojego serca. Świat był pozbawiony barw, przybrał kolor sepii. Miałam wrażenie, że wszystko odgrywa się w zwolnionym tempie, zdecydowanie, jak przez mgłę. To nie działo się w czasie rzeczywistym, więc Mikoto odniosła sukces. Wysłała mnie do decydującego wydarzenia, zanim odebrano mi uczucia miłosne i zanim zaginął Itachi.

W oddali, przy barierkach, zobaczyłam Sakure z przeszłości. Przyjmując skuloną pozycję, zasłoniła rękoma twarz. Usłyszałam cichy płacz, który usilnie próbowała ukryć przed całym światem. Była smutna, skołowana i rozproszona. Nie zwracała uwagi na otoczenie. Czy chciałam wtedy popełnić samobójstwo?

Zaczęła się wspinać do góry, uderzając stopami o metalowe kłódki. Musiało wydarzyć się coś złego, ale wciąż nie byłam w stanie stwierdzić, dlaczego dokonałam takiego wyboru. Odebranie sobie życia? Zawsze sądziłam, że nie jestem do tego zdolna. Co się ze mną działo tamtego dnia?

Podbiegłam bliżej, ale przystanęłam, gdy zauważyłam zbliżające się światła samochodu. Granatowe Audi TT z przyciemnianymi szybami zatrzymało się po środku mostu. Sakura z mojego wspomnienia przestała się wspinać, wręcz wycofała się ze swojego pierwotnego planu i zwróciła w stronę auta. Światła zamrugały, zmieniając swoje natężenie, a ona nawet nie drgnęła. Wpatrywała się ślepo w przyciemnione szyby, jakby wiedziała, kto siedzi w środku.

Drzwi od strony kierowcy się otworzyły. Najpierw zauważyłam wychylającą się nogę z białym adidasem. Potem spodnie dżinsowe, ciemną bluzę z białymi pasami i twarz mężczyzny. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Jego kasztanowe włosy błyskawicznie przesiąkły wodą.

Z drugiej strony, w brawurowym stylu, wyskoczył blondyn ubrany w identyczny strój, jak Sasori. Włosy spięte w kitka zamieniły się w posklejane strąki, a przemoczona grzywka przykleiła się do twarzy. Zasłoniła jedno z demonicznych, niebieskich tęczówek. Deidara we własnej osobie, szczerzył zęby, jakby wygrał w totka. Słyszałam o tym człowieku, choć go zbytnio nie pamiętam.

     -Sakura, odejdź stamtąd. Nie chcesz tego robić. – Sasori podchodził do mnie bardzo ostrożnymi krokami.

     -Odejdź ode mnie, Sasori! Słyszysz?! Nie potrzebuje twojej pomocy! – zagroziłam mu, celując w niego palcem wskazującym.

     -Powinniśmy porozmawiać. Nie chcesz tego tak kończyć.

     -Jesteś nam potrzebna. – Deidara przeskoczył przez barierkę. Zauważyłam to i przechyliłam się do tyłu.

     -Sakura, daj spokój!

     -Nie dostaniecie mnie! – wolałam, aby pochłonęła mnie woda. – Nigdy!

Deidara złapał mnie i mocnym szarpnięciem przerzucił moje ciało przez barierkę, dzielącą chodnik od jezdni. Krzyknęłam. Znalazłam się pomiędzy nimi uwięziona, jak ryba złapana w sieć.  

     -To nie musi się tak skończyć, Sakura. Wystarczy, że do nas dołączysz, a wszystko się zmieni. – Sasori włożył ręce do kieszeni. Wyraz jego twarzy był bardzo zimny, przepełniony nienawiścią. – Nie będziemy cię okłamywać. Zrozumiesz, kim naprawdę jesteś. Może nawet będziesz rządzić z nami światem – kucnął nieopodal mnie.

     -Nigdy… - upierałam się przy swoim zdaniu. – Nigdy mnie nie dostaniesz! Słyszysz?!

     -Nie bądź suką, syrenko. Nic złego w byciu śmieciem.

Nigdy nie spodziewałabym się po sobie takiej reakcji. Poniosło mnie. Moja ślina trafiła w jego policzek, choć bardzo szybko spłynęła, mieszając się z deszczem. Niestety, to wystarczyło, aby wyprowadzić Sasoriego z równowagi. Złapał mnie w silnym uścisku za przedramiona i podniósł do góry. Krzyknęłam ponownie, gdy moje ciało wylądowało na masce auta.

     -Zostaw mnie! – próbowałam walczyć, ale byłam bezsilna.

     -Tak chcesz się zabawić?! – Sasori przysunął do mnie twarz.

Złowieszczy śmiech Deidary był przerażający i niezwykle niestosowny. Stał na uboczu, gdy Sasori zamierzał zabawić się ze mną w brutalny sposób. Opierał się o barierkę ze skrzyżowanymi rękoma na piersi, jakby nigdy nic. To była dla niego rozrywka.

     -Przestań Sasori!!! To boli!!! – chciałam się wyrwać.

Doznałam silnego przeczucia, więc słuchając wewnętrznego głosu odwróciłam się za siebie. Zgodnie z przewidywaniami, zauważyłam mężczyznę biegnącego w naszym kierunku. Przeniknął przeze mnie, a następnie stanął w obronie Sakury z mojego wspomnienia.   

     -Zostaw ją!

Itachi podskoczył, zwiększając tym sposobem siłę uderzenia, po czym jego pięść znokautowała mojego napastnika. Sasori przewrócił się na ziemie.

     -Taki z Ciebie kozak? – przetarł krew lecącą z pękniętej wargi.

     -To ty kozaczysz – zasłonił mnie swoim ciałem, przed zbliżającym się Deidarą.

Przypominało to scenę walki umieszczaną w filmach, tylko bez efektów specjalnych i kombinowania z ustawieniami kamery. Naprawdę zadawali sobie ból. Mogłoby się wydawać, że Itachi był na straconej pozycji, jednak Deidara atakował w szale. Nie panował nad swoimi ciosami, ani nie planował kolejnego ruchu. Zaślepiony wściekłością był przewidywalny, dzięki czemu Ichi unikał każdego starcia.

Największy problem tkwił w Sasorim. Oboje należeli do mistrzów boksu i znali swoje techniki, zanim zdołali je użyć. Często trenowali, więc bez problemu blokowali ofensywy. 

Walka się przeciągała, a ich siły zaczynały opadać. Patrząc na nich, nie miałam bladego pojęcia, jak obstawić wynik. W głębi serca chciałam, aby sytuacja się zmieniła. Miałam nadzieję, że Itachi wygra, choć nie mogło do tego dojść. Nie w tej rzeczywistości.

Przyszedł czas na przełom. Blondyn zaatakował, ale nie przemyślał porządnie swojego ruchu. Itachi sprawnie zablokował cios. Szybko zrewanżował się przeciwnikowi, który następnie skulił się, niczym niemowlę i padł na kolana. Sasek, widząc porażkę przyjaciela odskoczył.

Itachi ponownie złapał moją dłoń i przesunął za siebie, chroniąc mnie własną sylwetką. Skierował nas w taką stronę, aby umożliwić mi drogę ucieczki.

     -Uciekaj do miasta Sakura. Zatrzymam ich – puścił moją dłoń.

     -Nie. – Nie wyobrażałam sobie zostawić go samego.

     -Idź!

     -Nie!

Wiem, dlaczego nie chciałam go opuścić, chociaż patrząc na to z obecnej perspektywy dziwiłam się, że byłam taka odważna. Miłość całkowicie mnie zaślepiła i nie miałam zamiaru go zostawić.

Cała waleczna trójka odniosła bardzo dużo obrażeń. Na ich twarzach nie brakowało krwi i potu. Ich klatki piersiowe unosiły się z trudem, po czym nierównomiernie opadały. Zmęczyli się, ale nie mieli zamiaru dojść do porozumienia.

     -Sakura… Proszę cię.

     -Nie zostawię cię samego. Nie ma mowy, Itachi – złapałam go ponownie za dłoń.

W tamtej chwili ten gest wydał mi się potrzebny. Chciałam pokazać mu swoje wsparcie i oddanie, ale tak naprawdę zagrało to na naszą niekorzyść.

     -Spier**laj stąd, Itachi. To nie twoja sprawa! – Głos Sasoriego przyprawiał mnie o ciarki. – Oddaj ją nam, a zostawię cię w spokoju.

     -Nigdy tego nie zrobię.

     -Oddaj ją.

     -Po moim trupie.

     -Skoro tego sobie życzysz.

Sasori bez namysłu zaatakował. Jedna pięść zderzyła się z kością łokciową ukochanego, a druga od razu wykonała poprawkę, lądując w okolicy żeber. Itachi mógłby się obronić, gdyby nie ja, ale mimo tego nie okazał skruchy. Zostawił mnie i będąc w pozycji lekko skulonej, wbiegł w Sasoriego. Oboje wylądowali na ziemi.

Nie przestawałam płakać. Z każdym zadanym przez Itachiego ciosem przymykałam oczy. Sasori się bronił, ale był w niekomfortowej pozycji.

Niestety przewaga nie trwała długo, gdyż Deidara doszedł do siebie i ponownie przyłączył się do walki. Objął przeciwnika w okolicach ramion, blokując możliwość kontynuowania ataku.

     -Przestańcie! – krzyknęłam, widząc jak wbijają ciało ukochanego w drzwi kierowcy.

Ichi, tymczasowo uwolniony z uścisku, uciekł przed ciosem Saska, który wpadł w z impetem w szybę. Odłamki rozleciały się na wszystkie strony, choć nie przerwały ciągu agresywnych ruchów wypuszczanych przez blondyna. Trzy sekundy i Deidara doznał kolejnego nokautu. Wysportowane ciało poleciało na asfalt.

     -Odpuście, dopóki macie okazje. Jeszcze jest szansa na odwrót. – trzymając rękę na brzuchu próbował stłumić ból. 

     -Bo co mi zrobisz, Itachi?

Przechytrzył kolejny atak Sasiego. Zadał mocny cios i złamał mu nos. Wcisnął go w drzwi kierowcy, zdobywając tym samym kontrolę. Krew kapała na ręce ściskające bluzę.

     -Itachi… - Nie mam pojęcia, dlaczego się odezwałam.

     -Możecie odejść, bo wciąż jest okazja.

     -To ty możesz odejść. Nie wiesz, z czym zadzierasz. Jeśli odpuścimy, zginiemy. Nie możemy się wycofać. Itachi wróć do domu, zostań z Guren i żyj szczęśliwie, osiągając najwyższy poziom kariery. Nie bądź głupi. To, z czym próbujesz się mierzyć jest znacznie silniejsze od ciebie, jest potężniejsze od nas wszystkich. Nie marnuj swojego życia dla niej.

     -Jestem gotowy ponieść każdą cenę i dobrze wiesz, że się nie wycofam. Nie pozwolę wam jej skrzywdzić. Prędzej zginę, niż ci ją dobrowolnie oddam.

     -Nie mów, że cię nie ostrzegałem – dynamicznie przechylił głowę w prawo.

     -Itachi! – zrobiła krok do przodu.

Deidara ponownie zaszedł od tyłu bruneta i błyskotliwym manewrem przerzucił go przez barierkę na chodnik. Zrobił z nim to samo, co wcześniej ze mną, lecz tym razem w brutalniejszy sposób. Od razu zauważyłam, że zaczynali tracić przewagę, więc zdecydowali się przestać bawić i zakończyć walkę.

Chłopacy jednocześnie przeskoczyli do niego, Deidara złapał Itachiego za ręce, stosując na nim łatwą dźwignię. Sasori zabrał się za uderzanie. Nawet nie pozwolili mu wstać z ziemi. Prawdziwy przykład aktu tchórzostwa.

     -Przestańcie! – wpadłam w wir rozpaczy. – Sasori, zostaw go!! Błagam cię, zostaw! Zabijesz go!!

„Zachciało mi się szarżowania” pomyślałam, gdy zauważyłam, jak Sakura z przeszłości wkracza do akcji.

     -Nie wtrącaj się, syrenko!! – odepchnął mnie.

Tak szybko, jak pojawiłam się przy nich, tak samo znalazłam się z powrotem na jezdni. W koło mojego ciała pojawiała się rozcieńczona krew z wodą. Pęknięcie na obręczy zraniło mnie, rozcinając moją skórę. Teraz wiem, skąd mam tę bliznę w okolicach łopatki. Jedyna szrama, której moc mojego ojca nie mogła pokonać. Nie mógł jej zasłonić, gdyż była dla mnie zbyt istotna. Miałam wokół siebie niezliczoną ilość znaków, a i tak ich nie wyłapywałam.

     -Zabije cię, Sasori… - Żebra Itachiego się skruszyły, a z jego ust wyciekła struga krwi. – Zabije Cię. Przysięgam…

     -Nie zdołasz – uśmiechnął się szeroko. – Chyba, że spotkamy się w Piekle.

Deidara odsunął się na bok w momencie, gdy Sasori podskoczył, przechylając się w tył. Jego dłonie chwyciły poręcz za plecami, a stopy uderzyły w klatkę piersiową Itachiego. Siła, z jaką wykonał ten ruch wepchnęła ukochanego w otchłań zburzonej wody.

Zawsze uważałam siebie za tchórza, widziałam w sobie idealny przykład czarnej owcy. W każdym swoim geście doszukiwałam się wad. Taka byłam po wypadku, lecz wcześniej miałam silniejszy charakter. Nie spodziewałam się, że jestem w stanie zapomnieć o bólu, porzucić płacz i spróbować uratować Itachiego. Zareagowałam impulsywnie. Ponownie ukazałam sobie zupełnie inne oblicze swojego wnętrza. Człowiek inaczej zaczyna spostrzegać rzeczywistość, gdy może obserwować wydarzenia, stojąc z boku.

Poświęcenie…

     -Itachi!!! – nasze palce się splotły.

     -Złap ją ku*wa debilu! – Sasori przemówił groźnym tonem.

Było jednak za późno. Nie dałam rady utrzymać swojej drugiej połówki, więc razem z nim zniknęłam za poręczą. Wpadaliśmy do wody, w momencie, gdy otwierała się tama. Północ - godzina zwiastująca zmiany naszego życia.

                   

Znikając wśród wzburzonego nurtu rzeki puściliśmy swoje dłonie.

ZMIANA POSTACI – ITACHI

     Pogrążona w hipnozie Sakura, wydała z siebie głośny krzyk, wbijający się w nasze bębenki. Darła się, a następnie wierzgała, niczym człowiek w trakcie ataku padaczki.

     -Sakura?! – Moja mama zerwała się z fotela. – Podążaj za moim głosem!!! – starała się ją przekrzyczeć. – Sakura, musisz do nas wrócić! 

     -Co poszło nie tak?! – Tsutomu przytrzymał głowę córce.

     -Przechyl ją na bok, aby się nie zadławiła językiem! Szybko! – zrobił, o co prosiła. – Sakura błagam cię! Posłuchaj mnie! Musisz iść w stronę czerwonego światła! Sakura! – podsunęła się pod jej ucho. – Sakura nie idź do białego światła! Nie rób tego, słyszysz?!

     -Zrób coś!

     -Próbuje, ale ona mnie nie słucha!

     -To był zły pomysł… - Sasuke krążył nerwowo po pokoju. 

     -Wyciągnij ją stamtąd!

     -Staram się! – w panice błądziła wzrokiem po rozpalonej twarzy dziewczyny. – Sakura, miałaś słuchać moich rozkazów! – wyciągnęła rękę w kierunku Fugaku. – Podaj insulinę! Teraz!

Ojciec pospiesznie podsunął matce strzykawkę z insuliną. Była przygotowana właśnie na taką okoliczność. Znała Sakurę, jak każdy z nas i wiedziała, że przy niej wszystko może się wydarzyć. Różowa Dama była zbyt dociekliwa, a teraz zachłysnęła się chęcią poznania prawdy.

Igła wbiła się w klatkę piersiową, a zawartość pojemnika wleciała wprost do serca. Przestała się wierzgać po kilku sekundach. To poszło zgodnie z planem. A co się nie zgadzało? Moja Różowa Dama się nie wybudziła.

****

DWA LATA WCZEŚNIEJ.

Stałem nad umywalką, spłukując zimną wodą krew z ran. Strasznie poharatałem sobie kostki, a oderwanie od nich bandaży pogorszyło sprawę. Przesadziłem na dzisiejszym treningu, ale przynajmniej wyładowałem złość.

     -Powinieneś przemyć to wodą utlenioną, a nie kranówą.

Usłyszałem jej głos i w pewnym sensie zgłupiałem. Była ostatnią osobą, jakiej się spodziewałem. Najbardziej zdziwił mnie fakt, że się na nią nie gniewałem, chociaż drugi raz naruszyła moją prywatność.

     -Znowu ty? - zakręciłem kran i zasłoniłem ręce ręcznikiem. - Nie masz co robić? Nie powinnaś teraz biegać za moim bratem?

     -Po pierwsze - weszła do środka - nie biegam za twoim bratem, a po drugie, przechodziłam obok i usłyszałam twoje jęki. Od razu wiedziałam, że sobie nie radzisz.

     -Nie radzę?

Podeszła do szafki wiszącej nad spłuczką i wyciągnęła ze środka wodę utlenioną. Śmieszył mnie fakt, że wiedziała lepiej ode mnie, gdzie jej szukać. Sam nie zajrzałbym za pudełko z bandażami.

     -Pokaż.

     -Nie jestem dzieckiem. Poradzę sobie.

     -Teraz zachowujesz się, jak dzieciak, bo nie chcesz dać sobie pomóc.

     -Nie rozmawiaj ze mną, jakbym był Sasuke.

     -Nie rozmawiam – złapała za ręcznik i go ściągnęła. - Źle to wygląda.

     -Powiedziałem, że sobie poradzę – schowałem dłonie za plecami. - Nie potrzebuje niańki, więc odpuść.

     -Krew kapie na podłogę i masz rozpięty rozporek.

     -Co? - zawstydziła mnie.

     -Masz rozpięty rozporek – patrzyła mi prosto w oczy.

     -To nie możliwe - wyciągnąłem ręce do przodu, aby sprawdzić czy mówi prawdę. Kompletnie zapomniałem, że miałem sportowe spodenki na gumkę.

     -Ha! - złapała mnie szybko za nadgarstek i podsunęła rękę nad zlew. Zanim się zorientowałem polewała ją wodą utlenioną. - Taki wielki Itachi, a dał się zrobić w konia na rozpięty rozporek? I to jeszcze go nie mając? Cienias.

     -Sama jesteś cienias. - Nic mądrzejszego nie przyszło mi do głowy, bo całkowicie mnie rozbroiła. - Nie potrzebuję pomocy.

     -Wiem – uśmiechnęła się szczerze. - Nie mówiłam, że o nią prosiłeś.

     -Więc, po co to robisz?

     -Po to, abyś się pytał - wysunęła dłoń, a ja grzecznie podałem jej drugą rękę.

     -To nie była mądra odpowiedź.

     -Tak, jak twoje dzisiejsze zachowanie.

     -Nie prosiłem o twoje zdanie.

     -Wyczuwam w twoim głosie nutkę zdenerwowania?

     -Bo działasz mi na nerwy.

     -Zawsze to, jakaś emocja.

     -Co? - chciałem się odsunąć, ale mi nie pozwoliła.

     -Musisz ciągle udawać twardziela? Przemywam tylko ranę, a zachowujesz się, jakbym rozbierała ci spodnie.

     -Gdybyś zachowywała się inaczej, to pewnie też byłbym inny.

     -Nie widzę nic złego w swoim zachowaniu.

Dziewczyna miała w sobie pewną zagadkę, której nie umiałem rozwikłać. Było w niej coś takiego, co mnie przyciągało, ale jednocześnie odstraszało. Jakbym wyczuwał zagrożenie, a i tak pchał się pod pociąg. Część mnie bardzo chciała, aby wyszła, a druga błagała mnie, abym zatrzymał ją na dłużej. Ogólnie nie mówię, że się w niej zakochałem, albo mnie pociągała seksualnie. Nic w tym stylu. Sakura wzbudzała moje zainteresowanie swoim charakterem. Była inna, niż pozostali ludzie i zawsze byłem pewny, że należy do cichych wielbicielek mojego brata. Znali się bardzo długo, więc taka miłość w pewnym momencie mogła się ustabilizować. Teraz, gdy na nią patrzyłem, ujrzałem odmienny obraz – była tak samo samotna, jak ja.

     -A zastanawiałaś się kiedyś nad swoim zachowaniem?

     -A ty?

     -Dlaczego mi to robisz i ciągle odpowiadasz w głupi sposób? - przycisnęła palec do rany. – Ej!

     -Bolało? - spojrzała na mnie, ale w jej oczach nie dostrzegłem radości.

     -Dziwna jesteś.

     -Może – wzruszyła ramionami. - Ale skończyłam przemywać twoje rany. Nie jest tak źle, jak się wydawało. Wyjdziesz z tego i nie amputują ci rąk.

     -Bardzo śmieszne – pokręciłem głową, bo nie spodobał mi się ten tani żart.

     -Pamiętaj, aby dać ranom oddychać, bo szybciej się zagoją – wychodziła.

     -Jak one ciągle krwawią!

     -Przecież sobie radzisz – zamknęła za sobą drzwi.

Dziewczyna o dwóch twarzach. Teraz byłem pewien, że chcę spróbować ją rozgryźć. Nikt nie będzie pogrywał z Itachim Uchihą. Niech się przygotuje na wojnę.

***

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Słyszałam głos Mikoto nakazujący mi podążać za światłem, ale nie dosłyszałam, jakie powinnam wybrać. Przez sytuację na moście bardzo mocno się zdenerwowałam i wszystko się zniekształciło. Niby słuchałam, ale nie słyszałam.

Białe światło wyglądało dla mnie w porządku. Przecież we wszystkich filmach fantasy karzą biegać do jasnego światła, prawda? Nie miałam wyjścia, więc zaryzykowałam. Miałam 50% szans na wydostanie się stąd.

     -Dlaczego jej nie słuchałam? – szepnęłam i wniknęłam w jasne światło. Dałam się pochłonąć jego przyjemnej temperaturze.

Bałam się, bo ten moment był jednym z najważniejszych w moim życiu. Mikoto ostrzegała mnie, że popełnienie błędu może mnie zabić. Mogę pogrążyć się we własnych wspomnieniach i nigdy się nie wybudzić. Chciała stopniowo wprowadzać mnie w zakamarki bariery, więc uszanowałam pomysł.

     -Sakura? Kochanie? – usłyszałam sympatyczny, nieznany, damski głos.

     -Kim jesteś?

To nie było wyjście i nie znalazłam się w swoim łóżku. Czy właśnie przegrałam życie?

Obok mnie pojawiła się kobieta. Uśmiechała się szeroko, pokazując swoje śnieżnobiałe zęby. Wyglądała niewinnie, a kolor jej włosów był trochę ciemniejszy od moich. To nie była ta sama dziewczynka, którą spotkałam wcześniej. Wyglądała na kobietę w wieku 40-45 lat.

Wróciłam do pętli wspomnień. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i spaliłam mosty.

     -Jestem twoją matką Sakura.

     -Co?! – rozdziawiłam szeroko usta. – To… To niemożliwe. Moja matka żyje i wygląda inaczej, niż ty. Kim jesteś?! – powtórzyłam pytanie, jakbym chciała dać jej drugą szansę. – Czy to, jakiś żart?!

     -Ona nie jest twoją matką Sakura. Ta kobieta jest twoim stróżem. Ja jestem twoją biologiczną matką.

     -To niemożliwe… - złapałam się za włosy, kręcąc nerwowo głową.

To nieprawda… Ona kłamie… Nie może mówić prawdy. Moją matką jest Sadako Haruno. Co się tu do cholery jasnej dzieje?!

_______________

Ten rozdział cholernie mnie wykończył! Scena walki była pisana setki razy, wciąż wyszła kaszaniasto... Zabrakło mi sił na poprawki. Sił i cierpliwości. Najlepsza wersja, jaką udało mi się wykrztusić trafiła do was.

Ogólnie mam nadzieje, że wyłapaliście, że wspomnienie z mostu to przebłyski, które miewał Itachi - wcześniej. Wszystko sklejone i połączone w całość.

Co do opowiadania... Rozdziały zaczną się pojawiać nieregularnie, walnęłam na "Agonie" typowego focha, bo ten rozdział odebrał mi całe święta... ;p. Będę się starała wrzucać notkę co tydzień, ale niekoniecznie w środę. Na razie muszę się z nią na nowo pogodzić, bo to jak mi zorała banie - zabiło mnie od środka. 

Ale wywód co...? 

Masakra. 

Moje serce krwawi.