12# ANIMOZJA

ZMIANA POSTACI - ITACHI

     Obserwowałem każde pęknięcie na suficie, czasami zatrzymałem się wzrokiem na wilgotnej plamie w rogu pokoju. Minęła druga godzina, a Sakura smacznie mlaskała. To jej dziwne zagranie, podczas snu zaczynało mnie delikatnie drażnić. Nie wiem, jaki człowiek może na okrągło siorbać tym językiem i do tego się wysypiać.

***

Czułem frustracje, byłem pochłonięty przez własny egoizm. Wiedziałem, że dłużej nie wytrzymam jej towarzystwa, więc wściekły na jej pasywność postanowiłem od niej odejść.

Kroczyłem w przeciwnym kierunku będąc niezwykle pewnym siebie. Zdecydowałem się zaryzykować. Nie ważne, co się ze mną stanie, bo najprawdopodobniej trafie do lepszego miejsca.

Sakura... Sakura... Sakura...

Wszędzie jej pełno. Jak jej nie widzę to ją słyszę. Wiecznie ona...

Pieprzę ją. Niech się zanudzi na śmierć. - jeśli to możliwe.

Minąłem drugi zakręt i dalej nic się nie działo. Czułem się dziwnie nie odnosząc skutku swojego buntu. Czy to możliwe, że naprawdę mogę od niej odejść?

-Nie chwal dnia przed zachodem słońca-

Moje ciało odbiło się od niewidzialnej ściany, z nosa pociekła krew. Nie spodziewałem się tego.

Odbiłem się, a moje ręce wygięły się do tyłu.

Na nadgarstkach poczułem chłód, a w okolicy rozległ się dźwięk szorujących o ziemie łańcuchów. Zostałem skuty.

Widziałem iskry, gdy metal ocierał się o chodnikowe płyty.

Czułem bardzo silny ból.

Nie mogłem się temu oprzeć.

Wracałem do Różowej Damy.

Uderzałem o każdą rzecz, jaka pojawiała się na mojej drodze.

Śmietnik, lampa przyuliczna, maski samochodów...

Pies ciągnięty przez swojego właściciela.

Właśnie tym się stałem.

Nie mogłem odejść i bardzo boleśnie odczułem tą złą nowinę.

Połamałem kilka kości, poharatałem skórę, zrobiłem sobie kilkanaście siniaków, złamałem nos i dodatkowo nabiłem sobie dwa potężne guzy. Chyba nie mogę doznać wstrząśnienia mózgu...

Utknąłem.

To był jedyny raz, gdy odważyłem się sprzeciwić jej ścieżkom. Więcej tego błędu nie popełnię.

***

     -Chce z Tobą porozmawiać. - zerwałem się z krzesła, jak długi, gdy jej ojciec stojąc w progu, posłał mi zaledwie niewinny uśmieszek. - Nie musisz się mnie tak bać.

     -Gdzie tam... - machnąłem ręką. - Ja? Bać się? To niedorzeczne przypuszczenia.

Kłamałem i on wiedział, że czuje się nieswojo. W końcu od roku czasu mogłem z kimś porozmawiać. Nie musiałem się wysilać i liczyć na cud.

     -Ja tam się niczego nie boję.. Jestem nieustraszony.. - kontynuowałem tą farsę, która wprawiła staruszka w cichy śmiech.

     -Dobra skończ już. Dasz radę wyjść przed dom? - pokiwałem głową. - To chodź. Chce dać Sakurze odpocząć i znaleźć miejsce gdzie będziemy mogli swobodnie pogadać.

     -Jasne. - dobiegłem do niego, aby dorównać kroku. Czułem się swobodniej.

     -Jak się czujesz, gdy próbujesz oddalić się od Saki? Wiem, że pewnie musiałeś próbować nie raz.

     -Jak się czuje? Złamania, guzy, siniaki, ubytki w skórze. Raz się tylko zdecydowałem i więcej tego nie zrobię. Zablokowała mnie niewidzialna ściana, a potem byłem ciągnięty przez jakieś śmieszne łańcuchy.

     -Rozumiem. - przepuścił mnie przez drzwi, zatrzymaliśmy się przy ławce stojącej nieopodal naszych pokoi. - Na Twoim miejscu też bym nie próbował drugi raz. - odpalił papierosa, którego wcześniej wyciągnął z paczki.

     -Powiedziałbym, że nie wszystko jest dla mnie proste, ale już jest znacznie lepiej. - podrapałem się po głowie. Krępowałem się z nim rozmawiać, bo jednak był ojcem Sakury. - W końcu mogę z Panem pogadać.

     -Nie mów mi na Pan. Przez te Twoje zwroty grzecznościowe prawie się wygadałem. - pokręcił głową jednocześnie wypuszczając dym nikotynowy z ust. - To pierwszy i ostatni raz, kiedy rozmawiamy. Nie mogę ryzykować.

Chciałem zapytać skąd te tajemnice, ale w sumie zrezygnowałem. Wziął kolejnego bucha. Obserwowałem przechodniów idących spokojnie chodnikiem. Nie chciałem, aby wyszedł na wariata, bo nikt z obcych mnie nie widział, więc przeczekaliśmy, aż zniknęli za zakrętem.

     -Nie ciekawi Cię dlaczego? - po moich plecach przeszedł zimny dreszcz. Nie wiedziałem, w jaki sposób odpowiedzieć. - Intrygujesz mnie Itachi i wcale nie dziwie się, że zdobyłeś serce mojej córy. Zawsze była bystra. Muszę przyznać na początku traktowałem Cię z dystansem i odbierałem, jako kompletnego kretyna, ale teraz... - zaciągnął się papierosem robiąc dłuższą przerwę w wypowiedzi. - Teraz... - dym wyleciał nosem. - Sądzę, że lepiej wybrać nie mogła.

     -Chyba na to za późno... - wymsknęło mi się, bo nie chciałem z nim się dzielić swoimi obawami i uczuciami.

     -Nigdy nie jest za późno. Lekcje, jakie daje Sakurze tyczą się również Ciebie. Musisz nauczyć się cierpliwości i nie zbaczać z danej ścieżki. Oboje potrzebujecie czasu, aby dojść do siebie po tragedii. Nie będzie łatwo, ale kto w życiu może oczekiwać prostych rozwiązań? - uśmiał się strzepując popiół z fajki na ziemię.- Zawsze myślałem, że poznamy się w innych okolicznościach, a tu taka niespodzianka.

     -Nie prosiłem się o to... - nie potrafiłem przed nim ukrywać swoich emocji. Co jest do cholery?!

     -Dobre. - zachichotał, niczym małe dziecko. - Dziwnie się czujesz wylewając z siebie prawdę?

     -Dziwnie się czuje rozmawiając z kimkolwiek, więc nie...

Miałem zamiar skłamać, poukładałem w głowie powód, a on nagle znikł. Wyparował z mojej głowy zatrzymując na moment mój głos. Nie potrafiłem się odezwać.

     -Wyrzuć z siebie prawdę. - wziął dwa szybkie buchy.

     -Co się dzieje? Dlaczego nie mogę skłamać? Wymyśliłem, jakąś pierdołe na swoją obronę, ale wyparowała.

     -Zablokowałem Twój umysł na zmyślone historyjki. To jedyny raz, gdy ze sobą rozmawiamy, więc nie chce słuchać bredni. Wybacz, że tak wykorzystuje swoje możliwości, ale nie mam innego wyjścia. Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby pomóc córce. - rzucił spalonego papierosa na ziemię i przygniótł go nogą. - Jeśli chce pomóc jej muszę wziąć pod skrzydła także Ciebie. W jakiś sposób jesteście mocno ze sobą związani, więc muszę pogodzić się z tym faktem.

     -Nie przeszkadzam Ci będąc cały czas obok was?

     -Wiesz ile dusz błądzi po świecie? Na przykład teraz obok Ciebie stoi zagubiona mała dziewczynka, która wiecznie szuka swojej mamy. Słyszę jej krzyki, płacz i widzę jej strach. Ona nas nie dostrzega, bo skupia się wyłącznie na odnalezieniu rodziców.

     -Nie strasz mnie... - ponownie w moim ciele pobłądził dreszcz przerażenia.

     -Nie masz się czego bać. Nic Ci nie zrobią. Te duszę są przyjazne.

     -Jeśli dobrze rozumiem... - zapomniałem o martwej dziewczynce i skupiłem się na sobie. - To ja nie żyje?

     -Słuchaj Itachi... - zaśmiał się ponownie. Co jest z tym gościem? - Wiem, że kochasz moją córkę i chcesz ją chronić. Ja też tego pragnę, ale żadne z nas nie dokona tego w pojedynkę. Musimy połączyć siły. – zignorował moje pytanie.

     -Grozi jej niebezpieczeństwo? Dobrze wiesz, że jestem tylko dziwnym obłoczkiem.

     -Obłoczkiem? - pękł, a jego śmiech długo roznosił się po okolicy. Widać bardzo bawiło go moje nieszczęście.

****

„Tabula Rasa.

Obudziłem się z pustą głową.

Może nie do końca pustą, bo bardziej przyrównałbym to do opuszczonego w pośpiechu domu. Fundamenty, pokryte kurzem meble, pajęczyny na ścianach, sufitach...

Znałem dobrze słownictwo, umiałem nazywać rzeczy po imieniu.

Tak mi się wydawało.

Obudziłem się w pokoju szpitalnym, ale nie w łóżku. Na podłodze.

Wpatrywałem się w sufit starając się przypomnieć sobie swoje imię.

Kim do cholery jestem?

Ile mam lat? Skąd pochodzę? I co ja tutaj do cholery robię?!

Rozejrzałem się panicznie. Zwykły pokój.

Jedno było inne, nietypowe, niesamowite, elektryzujące...

Ona..

Różowowłosa dziewczyna leżała nieprzytomna w łóżku, w którym chyba ja powinienem leżeć. Miała niezwykle piękną urodę. Nieskazitelną...

Nie znałem jej. Nie rozpoznawałem jej twarzy, chociaż w swoim wnętrzu czułem, że powinienem ją kojarzyć.

Wzbudzała we mnie dziwny spokój, upajała moje zmysły, niwelowała panikę i złe emocje. W jakiś sposób wprawiała mnie w euforię.

Nie potrafiłem oderwać od niej swoich oczu...

Kim ona jest?

Kim ja jestem?

Dlaczego leżałem na ziemi?

Jest dla mnie kimś istotnym?

Nie wybudzała się.”

***

ZMIANA POSTACI – SAKURA

     Strasznie pękała mi głowa, szczypały mnie oczy i rwały kończyny, jakbym przebiegła maraton. W żołądku czułam okropny ścisk, a do moich nozdrzy dostawał się nieprzyjemny zapach. Pot. Byłam przepocona, przemęczona, zdezorientowana. Nie mogłam sobie przypomnieć, jak wróciłam do swojego hotelowego pokoju. Biegłam na spotkanie z kimś, kto wyraźnie chciał udawać moją przyjaciółkę. Nie trafiłam tam...

     -Tato?! - starałam się podnieść, ale moje nogi były, jak z waty. Upadłam na podłogę. Mięśnie w kończynach dolnych wibrowały, niczym basy w głośnikach przykręcone maksymalnie. - Tato?! Tato!!

     -Co się stało!? - zdyszany stanął w progu. Widziałam po jego minie, że mocno go nastraszyłam. - Zwariowałaś? Chcesz, abym dostał zawału? - uśmiechnął się trzymając rękę na klatce piersiowej.

     -Boli... Wszystko mnie boli... Nie czuje nóg. Moje mięśnie są, jak galareta. - moje oczy stały się szkliste. Wiedziałam o tym, bo właśnie starałam się powstrzymać przed płaczem. - Co się stało?! Dlaczego tutaj jestem... Co się ze mną dzieje?! Tato ja nie chce jeździć na wózku... Boje się... To boli... Wszystko mnie boli... Straszny ból. Wibruje w moim ciele, błądzi... Nie mogę go pokonać. - mówiłam, jak katarynka, ale przemawiała przeze mnie zdecydowanie panika. - Powstrzymaj to. Tato pomóż mi... Ja nie chce tego czuć... To straszne. - zakuło mnie serce. Ścisk, jak w pociągu przepełnionym ludźmi.

     -Raz... Dwa... Trzy... - kucnął przy mnie i złapał mnie za dłoń. Uśmiech nie znikał z jego twarzy. - Raz, dwa, trzy i weź duży wdech. Napełnił swoje płuca powietrzem, pozwól przeponie pracować. Ochłoń.

Zrobiłam o co prosił, chociaż z wielkim problemem. Dwa razy odniosłam porażkę, ale z trzecim poczułam się lepiej. Dziwne gorąco w moim wnętrzu ustępowało.

     -Widzisz? - pogłaskał mnie po czole. - Już lepiej.

     -Wciąż mnie boli.

     -Pokaż gdzie kochanie. - jego głos koił moje cierpienie. - Pokaż mi gdzie. - podążył wzrokiem za moją ręką, która z trudem wskazała mu wewnętrzną część uda. - Tam Cię boli? - traktował mnie, jak pięciolatkę, ale chyba właśnie tego potrzebowałam.

     -Tato... Zatrzymaj ten ból. - rozłożyłam się płasko na podłodze.

     -Za bardzo się spinamy kochanie. Musisz się wyluzować i pozwolić energii powrócić do swojego ciała.

     -Powrócić? To od kiedy ona robi sobie wycieczki międzynarodowe? - o dziwo udało mi się zażartować.

     -Bardzo śmieszne. - przyłożył ręce do mojego brzucha. Muszę przyznać, że bardzo mnie to krępowało. Był moim ojcem, a mimo to jego dłonie powędrowały pod moją koszulkę. Czułam jego szorstką skórę błądzącą w okolicach pępka.

     -Co robisz?! - wzburzyłam się. Brak władzy w rękach sprawił, że byłam bezradna. - Tato!?

     -Uspokój się. To nie będzie dla Ciebie przyjemne, ale muszę to zrobić, bo nie potrafisz się otworzyć.

     -Otworzyć?! Tato zabierz ręce... Czuje się głupio!

Moje obawy natychmiast zniknęły. To, co początkowo wyglądało na molestowanie seksualne zamieniło się w bardzo intensywny, długotrwały impuls katorgi. Wyczuł miejsce pomiędzy moimi żebrami i przytrzymując je jedną ręką, drugą zrobił zamach i uderzył.

Świat dosłownie zawirował, to co wcześniej było dla mnie potężnym przeżyciem – rozpłynęło się. Przechyliłam się na bok i z moich ust wydobyła się niezwykle duża ilość krwi. Powiedziałabym, że zachlapałam cały dywan, jednak to nie była całkowita prawda. Ciecz, jaka jeszcze nie dawno była w moim wnętrzu dosłownie ożyła. Chciałabym powiedzieć dostała nóg, jednak bardziej przypominało mi to wicie się węża. Co do kropli wróciła na moje dłonie i wchłonęła się w moją skórę. Ślad po zwymiotowaniu zniknął, a ja doznałam błogiego spokoju. Nie boli... Już nie boli...

ZMIANA POSTACI - ITACHI

Straciła przytomność, więc jej ojciec przeniósł ją z powrotem do łóżka. Musiałem przyznać, że ten człowiek nieustannie mnie zaskakiwał. Wykonywał z nią dziwne manewry, umiał kontrolować cudze myśli i co najważniejsze wymuszać prawdę.

     -Damy jej pospać jeszcze godzinę. Potem ją obudzę i wyślę na bankiet. Przygotuj się na to, o co Cię prosiłem. - zatrzymał się przy mnie. - Nie cofaj się przed niczym, bo to co nazywasz koszmarem, jest jedynie namiastką piekła, jakie będziecie przechodzić. Trzymaj się.

Opuścił pomieszczenie zostawiając mnie z jeszcze większym natłokiem myśli. „Nie idź na skróty, czas wyjaśni wasze wątpliwości i odpowie na pytania” - zapewnił mnie, więc zdecydowałem się mu zaufać. Ten człowiek był niesamowity, więc dlaczego miałbym podważać jego zdanie? Nie muszę poddawać wątpliwości jego słów. Nawet największych wrogów często łączy wspólny cel, a w tym wypadku nieznajomych pojednała miłość do kobiety.

*****

DODATEK - WPIS Z PRYWATNEGO DZIENNIKA

„Nie bój się odkrywać nowych rzeczy.

Nie daj się pokonać lękowi przed nieokiełznanym.

Nie możesz wiecznie tkwić w miejscu ze względu na nieskończoną ilość wątpliwości.

Jeśli dostajesz okazje od losu – lepiej się na nią otworzyć.

Nie czuj się gorszy od innych, bo obrałeś swój cel, a ścieżka do niego nie mierzy jednego metra.

Uwierz mi, że pokonanie swoich fobii, ciężka praca i nieustępliwość doprowadzi Cię do celu.

Możesz upadać wielokrotnie...

Jednak dobrze wiesz, co się stanie, jeśli się podniesiesz.

Prawda???

Tego nie muszę Ci mówić.

Nie ważne kim jesteś, co robisz w życiu i co chcesz osiągnąć.

Muszę Ci powiedzieć, że w Ciebie wierzę.

Wiem ile masz w sobie potencjału i ile energii.

Wiem czego możesz dokonać własnymi siłami.

Ja w Ciebie nie zwątpię, więc i Ty nie powinieneś tego robić.

Nie jesteś robakiem, który pozwoli się zdeptać byle komu.

O nie...

Ty jesteś wyjątkowy. Jesteś oryginalny. Niespotykany.

Jesteś człowiekiem, który w życiu nie tylko może przenosić góry, a także pomoże innym je przenieść.

Jesteś dobry. Pomocny. Niepokonany.

Pamiętaj, że to Ty stawiasz sobie granice...

Ty w sobie tłumisz swoje ambicję.

Nikt nie może Cię powstrzymać.

To Ty jesteś swoim murem.

Weź łom i zacznij go rozpie**lać.

Nie warto dokładać cegieł.

Wierzę w Twój sukces tak samo, jak w ich miłość.”

Tsutomo Haruno.